Ακόμη ένας σκύλος ήρωας

 

Σήμερα είναι η Παγκόσμια μέρα ζώων (Χρόνια μας Πολλά!!! :D)

Με αφορμή λοιπόν τη σημερινή μέρα, ήθελα να μιλήσω για ακόμη ένα σκύλο του οποίου η ιστορία είναι πιό πρόσφατη απ του Μπόμπυ και του Χατσίκο.

Ο σκύλος για τον οποίο θα γράψω, είναι ο Ντοράτο (Dorado).

11 Σεπτεμβρίου 2001, World Trade Center – Βόρειος Πύργος, Νέα Υόρκη

Ο Κύριος Ομάρ Εντουάρντο Ριβέρα είναι τυφλός αλλά δουλεύει σαν τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μαζί του όπως πάντα, ο πιστός φίλος και οδηγός του, ο σκύλος του Ντοράτο.

Ο Ριβέρα είναι στο γραφείο του το οποίο βρίσκεται στον 71ο όροφο και ο Ντοράτο κάθεται κάτω απ το γραφείο, όταν το αεροπλάνο πέφτει πάνω στο κτιριο, 25 πατώματα πιο πάνω.

Στην περιγραφή του ο κύριος Ριβέρα είπε: «Με το χτύπημα, σηκώθηκα και άρχισα να μυρίζω τον καπνό και να νιώθω την ζέστη, καθώς κομμάτια απο γυαλι έπεφταν γύρω μου.»

«Χωρίς την αίσθηση της όρασης, ήξερα οτι δεν είχα πολλές πιθανότητες να τα καταφέρω να βγώ απ το κτίριο αφού θα έπρεπε να κατεβώ 71 ορόφους απ τις σκάλες, με πλήθος κόσμου να τρέχει να γλυτώσει.»

«Έτσι αποφάσισα να λύσω τον Ντοράτο για να γλυτώσει τουλάχιστον αυτός. Δεν ήτανε σωστό να πεθάνει κι αυτός μαζί μου μέσα σε εκείνη την κόλαση…»

«Έλυσα τον Ντοράτο, τον χαϊδεψα και του έιπα να φύγει καθώς ένιωθα την ζέστη να γίνεται αφόρητη, τον καπνό να με πνίγει και τον θόρυβο να γίνεται πιο έντονος.»

«Είχα την ελπίδα οτι χωρίς εμένα, θα μπορούσε να κατεβεί εύκολα και να γλυτώσει. Νόμιζα οτι θα ητανε τόσο τρομαγμένος που θα έφευγε τρεχοντας…»

«Κυριαρχούσε το χάος. Ένιωθα κόσμο να περνάει τρέχοντας για τις σκάλες ενώ όλο και περισσότερα κομμάτια απ το κτίριο έπεφταν.»

Εκείνη τη στιγμή ο Ντοράτο παρασύρθηκε απο τον κόσμο που περνούσε και για μερικά λεπτά ο κύριος Ριβέρα βρέθηκε μόνος του, μέσα σε αυτό το Πανδεμόνιο.

«Είχα αφεθεί στην ιδέα του να πεθάνω, ας σωζότανε τουλάχιστον το σκυλί μου.»

«Μετά απο μερικά λεπτά, ένιωσα κάτι χνουδοτό να με ακουμπάει στο πόδι και να με τραβάει. Ήτανε η μουσούδα του Ντοράτο, ο οποίος επέστρεψε για να με κατεβάσει κάτω με ασφάλεια!»

«Τότε κατάλαβα οτι πραγματικά με αγαπούσε όσο τον αγαπούσα κι εγώ. Ήτανε προετοιμασμένος να πεθάνει, με την ελπίδα οτι θα μου έσωζε τη ζωή.»

Αφού φτάσανε στις σκάλες, ο Ντοράτο άρχισε να τον κατεβάζει σιγά σιγά κάτω. Στην πορεία βρήκαν μια συνάδελφο του Ριβέρα και έτσι κρατούσε απο τη μία την κοπέλα και απο την άλλη ήτανε ο Ντοράτο, ο οποίος προσπαθούσε να τον κατεβάσει κάτω, εν μέσω του πανικοβλητου πλήθους που προσπαθούσε να σωθεί.

«Παντού μπορούσες να νιώσεις τρόμο, χάος, ανθρώπους να σπρώχνουν για να περάσουν».

«Μετά απο μερικά λεπτά, ο κόσμος άρχισε να ηρεμεί και να κατεβαίνει με τάξη. Κατεβαίναμε με πολύ αργό ρυθμό αφού υπήρχε πάρα πολύς κόσμος. Ο Ντοράτο, έμεινε δίπλα μου και με τραβούσε σιγά σιγά κάτω, ένα-ενα σκαλοπατι.»

Πήρε στον κύριο Ριβέρα, τον Ντοράτο και την κοπέλα, πάνω απο μία ώρα να κατεβούν 70 πατώματα. Μερικά λεπτά μετά που βγήκανε και απομακρυνθήκαν απ το κτίριο, αυτό σωριάστηκε…

Ριβέρα: » Χρωστάω τη ζωή μου στον Ντοράτο, τον σύντροφο και καλύτερο μου φίλο!»

Πηγή: http://dogsinthenews.com

_________________________________________________________________________________

Κλείνοντας, θέλω να πώ κάτι το οποίο έγραψα σε ένα άλλο μπλόγκ σήμερα.

Η αγάπη και η φροντίδα προς τα ζώα δεν πρέπει να διαρκεί μόνο μέρες σαν και τη σημερινή αλλά για παντα. Πρέπει να είναι τρόπος ζωής και είναι κάτι το οποίο μπορείς να μάθεις απ το σπίτι. Είχα την ευλογία να μεγαλώσω με σκυλί και με τον ίδιο τρόπο θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά που θα κάνω.
Μαθαίνεις να αγαπάς, να φροντίζεις και πανω απ όλα να σέβεσαι τον άλλο, είτε είναι άνθρωπος έιτε είναι σκύλος, ή οποιοδήποτε άλλο ζώο.

Διάφορες εκδηλώσεις γίνονται αυτές τις μέρες σε χώρες της Ευρώπης για τα ζώα. Τέτοιες εκδηλώσεις θα γίνουνε και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Για περισσότερες πληροφορίες πηγαίνετε Εδώ.

Επίσης. εαν θέλετε να πάρετε σκύλο μην πάτε να αγοράσετε καθαρόαιμο, υπάρχουνε πολλά σπίτια γι αυτά. Προτιμήστε να βοηθήσετε τα σκυλιά που έχουνε ανάγκη, κι ας έιναι και μπάσταρδα. Ψυχούλες είναι κι αυτά.

Παλαιότερα άρθρα της κατηγορίας: Η αδερφούλα μου

Η «αδερφούλα» μου

Επόμενη μέρα, Οκτώβριος του 2004.

Είχα ξυπνήσει γύρω στις 13:00 απ το ξυπνητήρι που άρχισε να κτυπάει, ταράζοντας τα όνειρα και τον ύπνο μου.

Την προηγουμένη:

Δούλευα μέχρι τις 9 το βράδυ και αφού σχόλασα, με το που μπήκα σπίτι αντιλήφθηκα οτι κάτι δεν ήτανε σωστό. Ήξερα οτι είχε καρκίνο στο στομάχι, αλλά ο γιατρός μας είχε πει οτι θα ζούσε ακόμη μερικά χρόνια. Είχε κάνει εμετό σχεδόν παντού και ήτανε κουλουριασμένη κάτω απο μια κουβέρτα…

«Τί έχεις καλή μου;» της λέω και με κοίταξε με τα γερασμένα, μισότυφλα και λυπημένα ματάκια της που σ’έκαναν να θέλεις να κλαίς. Την έλουσα και την τάϊσα αφού καθάρισα το σπίτι. Έκατσα μαζί της για μερικές ώρες. Την στέγνωσα καλα-καλα και αφού την χάϊδεψα, άρχισε να κουνάει την ουρά της, να δείχνει οτι είναι καλύτερα…

Αφού ήτανε όλο ζωντάνια και χαρά δειχνοντας οτι ήτανε περαστικό, κατα τα μεσάνυχτα βγήκα. Το ένα έφερε το άλλο και επέστρεψα πτώμα στο σπίτι, γύρω στις 5:30-6:00 το πρωϊ και την έπεσα για ύπνο.

13:05 Επομένη μέρα:

Νιώθω μια σκουντιά και ακούω τη φωνή της μάνας μου να μου λέει οτι πρέπει να σηκωθώ, η ώρα 14:00 πρέπει να ‘μαι στη δουλειά. Με χίλια βάσανα, αποφασίζω να σηκωθώ απ το κρεβάτι και μπαίνω στο ντούς. Μερικά λεπτά αργότερα αφού ντύθηκα, πήγα στο τραπέζι να φάω οτι καλό είχαμε για φαϊ και κατοπιν να φύγω για τη δουλειά.

Ξαφνικά, αντιλαμβάνομαι οτι κάποιος λείπει απ’ το σπίτι, κάποια που μεγάλωσε μαζί μου και πάντα με χαιρετούσε με παιχνίδι και χαρά, που μου έδινε αγάπη ακόμη κι οταν της θύμωνα, που έκανε ζημιές.

Με τρόμο ρωτάω τη μάνα μου: «Που είναι το σκυλί;» …..

Πρίν καταφέρει να μου απαντήσει, την πήρανε τα κλάματα. Αμέσως κατάλαβα και κρύος ιδρώτας με έλουσε…

-«Ρε μάνα, σε παρακαλώ που είναι η Ντόλυ;»

_»Την πήγαμε στο γιατρό σήμερα και μας είπε οτι υποφέρει. Έπρεπε να την κοιμήσουμε…»

-«………»

-«Σου φερα το λουρί, αυτό που χε πάντα στο λαιμό της. Δεν άντεξα να μείνω, την άφησα να την κοιμήσουνε»

_________________________________________________________

Ένιωσα οτι έχασα ένα μέλος της οικογένειας. Είχαμε μεγαλώσει μαζί, απ τα 10 μου όταν την φέρανε σπίτι, κουταβάκι. Την έκλαψα μήνες ολόκληρους. Ήτανε η αδελφούλα μου…

Το σκυλί ήτανε μια ξεχωριστή παρέα, πάντα εκέι. Θυμάμαι ξεχώριζε τον ήχο που έκανε το αμάξι μου και μόλις κόντευα σπίτι, περίμενε στην πόρτα, γαυγίζοντας απο χαρά. Πολλές φορές με υποδεχότανε με ένα μπαλάκι του τέννις στο στόμα για να παίξουμε, ή την ακολουθούσα στην κουζίνα όπου τράβαγε το συρτάρι που ήτανε το λουρί της για να την πάω βόλτα.

Όποτε ήμουνα άρρωστος, ερχότανε και έβαζε το κεφάλι της στην κοιλιά ή τα πόδια μου και με κοίταζε λυπημένα. Περίμενε να γίνω καλά, εκέι, μαζί μου…

Εδώ και 4 χρόνια μου λείπει. Ακούω τα νύχια της ακόμη να χτυπάνε στο παρκέ, όπως χτυπούσανε όποτε πήγαινε προς την κουζίνα, το λουρί της που κουδούνιζε. Υπάρχουνε φορές που παω σπίτι και περιμένω να τη βρώ να κουνάει την ουρά της ολο χαρά, να με περιμένει. Πάει όμως, η Ντόλυ έφυγε…

Τα σκυλια είναι υπέροχα ζώα, πιστά, με πολύ αγάπη. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο υπάρχουνε πάρα πολλά άδέσποτα σκυλιά, άλλα τόσα που τα πάνε σε καταφύγια για σκύλους. Η προτροπή μου είναι αν σκέφτεστε να πάρετε σκυλί, μην πατε να δώσετε ένα κάρο λεφτά για να πάρετε σκυλί ‘ράτσας’. Υπάρχουνε τόσα μπάσταρδα σκυλιά, τόσες ψυχούλες που εαν δε βρουνε σπίτι κινδυνεύουνε με ευθανασία… Καλύτερα θα’τανε να πάρετε ένα απ αυτά που έχουνε στα καταφύγια, και τα μπάσταρδα έχουνε ψυχή…

Και το δικό μου μπάσταρδο ήτανε…