Η «αδερφούλα» μου

Επόμενη μέρα, Οκτώβριος του 2004.

Είχα ξυπνήσει γύρω στις 13:00 απ το ξυπνητήρι που άρχισε να κτυπάει, ταράζοντας τα όνειρα και τον ύπνο μου.

Την προηγουμένη:

Δούλευα μέχρι τις 9 το βράδυ και αφού σχόλασα, με το που μπήκα σπίτι αντιλήφθηκα οτι κάτι δεν ήτανε σωστό. Ήξερα οτι είχε καρκίνο στο στομάχι, αλλά ο γιατρός μας είχε πει οτι θα ζούσε ακόμη μερικά χρόνια. Είχε κάνει εμετό σχεδόν παντού και ήτανε κουλουριασμένη κάτω απο μια κουβέρτα…

«Τί έχεις καλή μου;» της λέω και με κοίταξε με τα γερασμένα, μισότυφλα και λυπημένα ματάκια της που σ’έκαναν να θέλεις να κλαίς. Την έλουσα και την τάϊσα αφού καθάρισα το σπίτι. Έκατσα μαζί της για μερικές ώρες. Την στέγνωσα καλα-καλα και αφού την χάϊδεψα, άρχισε να κουνάει την ουρά της, να δείχνει οτι είναι καλύτερα…

Αφού ήτανε όλο ζωντάνια και χαρά δειχνοντας οτι ήτανε περαστικό, κατα τα μεσάνυχτα βγήκα. Το ένα έφερε το άλλο και επέστρεψα πτώμα στο σπίτι, γύρω στις 5:30-6:00 το πρωϊ και την έπεσα για ύπνο.

13:05 Επομένη μέρα:

Νιώθω μια σκουντιά και ακούω τη φωνή της μάνας μου να μου λέει οτι πρέπει να σηκωθώ, η ώρα 14:00 πρέπει να ‘μαι στη δουλειά. Με χίλια βάσανα, αποφασίζω να σηκωθώ απ το κρεβάτι και μπαίνω στο ντούς. Μερικά λεπτά αργότερα αφού ντύθηκα, πήγα στο τραπέζι να φάω οτι καλό είχαμε για φαϊ και κατοπιν να φύγω για τη δουλειά.

Ξαφνικά, αντιλαμβάνομαι οτι κάποιος λείπει απ’ το σπίτι, κάποια που μεγάλωσε μαζί μου και πάντα με χαιρετούσε με παιχνίδι και χαρά, που μου έδινε αγάπη ακόμη κι οταν της θύμωνα, που έκανε ζημιές.

Με τρόμο ρωτάω τη μάνα μου: «Που είναι το σκυλί;» …..

Πρίν καταφέρει να μου απαντήσει, την πήρανε τα κλάματα. Αμέσως κατάλαβα και κρύος ιδρώτας με έλουσε…

-«Ρε μάνα, σε παρακαλώ που είναι η Ντόλυ;»

_»Την πήγαμε στο γιατρό σήμερα και μας είπε οτι υποφέρει. Έπρεπε να την κοιμήσουμε…»

-«………»

-«Σου φερα το λουρί, αυτό που χε πάντα στο λαιμό της. Δεν άντεξα να μείνω, την άφησα να την κοιμήσουνε»

_________________________________________________________

Ένιωσα οτι έχασα ένα μέλος της οικογένειας. Είχαμε μεγαλώσει μαζί, απ τα 10 μου όταν την φέρανε σπίτι, κουταβάκι. Την έκλαψα μήνες ολόκληρους. Ήτανε η αδελφούλα μου…

Το σκυλί ήτανε μια ξεχωριστή παρέα, πάντα εκέι. Θυμάμαι ξεχώριζε τον ήχο που έκανε το αμάξι μου και μόλις κόντευα σπίτι, περίμενε στην πόρτα, γαυγίζοντας απο χαρά. Πολλές φορές με υποδεχότανε με ένα μπαλάκι του τέννις στο στόμα για να παίξουμε, ή την ακολουθούσα στην κουζίνα όπου τράβαγε το συρτάρι που ήτανε το λουρί της για να την πάω βόλτα.

Όποτε ήμουνα άρρωστος, ερχότανε και έβαζε το κεφάλι της στην κοιλιά ή τα πόδια μου και με κοίταζε λυπημένα. Περίμενε να γίνω καλά, εκέι, μαζί μου…

Εδώ και 4 χρόνια μου λείπει. Ακούω τα νύχια της ακόμη να χτυπάνε στο παρκέ, όπως χτυπούσανε όποτε πήγαινε προς την κουζίνα, το λουρί της που κουδούνιζε. Υπάρχουνε φορές που παω σπίτι και περιμένω να τη βρώ να κουνάει την ουρά της ολο χαρά, να με περιμένει. Πάει όμως, η Ντόλυ έφυγε…

Τα σκυλια είναι υπέροχα ζώα, πιστά, με πολύ αγάπη. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο υπάρχουνε πάρα πολλά άδέσποτα σκυλιά, άλλα τόσα που τα πάνε σε καταφύγια για σκύλους. Η προτροπή μου είναι αν σκέφτεστε να πάρετε σκυλί, μην πατε να δώσετε ένα κάρο λεφτά για να πάρετε σκυλί ‘ράτσας’. Υπάρχουνε τόσα μπάσταρδα σκυλιά, τόσες ψυχούλες που εαν δε βρουνε σπίτι κινδυνεύουνε με ευθανασία… Καλύτερα θα’τανε να πάρετε ένα απ αυτά που έχουνε στα καταφύγια, και τα μπάσταρδα έχουνε ψυχή…

Και το δικό μου μπάσταρδο ήτανε…