Ρουμανία, μια χώρα με φυσικές ομορφιές!

Να μαι λοιπόν κι εγώ…

Επέστρεψα απ’το ταξίδι το οποίο ήτανε όντως υπέροχο, σε μία χώρα με απέραντη φυσική ομορφιά.

Ατελείωτα πράσινα δάση, πελώρια βουνά και άφθονο νερό παντού! Αυτή είναι η Ρουμανία, στην οποία πέρασα όμορφα τις σύντομες διακοπές μου.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι μικρότερες και με λιγότερη λεπτομέρεια απ τις κανονικές, λόγω μεγέθους.

Αφού προσγειώθηκα στην πόλη Κλούζ, γύρω στις 14:00 (εσωτερική πτήση απ το Βουκουρέστι) ξεκινήσαμε με το αμάξι για το χωριό της Ματζίνα.

Ήμουνα ψιλοκρυωμένος και με τρομερό πονοκέφαλο απ την αϋπνία (36 ώρες άυπνος) και δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες απ το Κλούζ και την υπόλοιπη διαδρομή προς το χωριό της Ματζίνα. Το χαρακτηριστικό της πόλης είναι οτι υπάρχουν και διατηρούνται παλιά κτίρια, σε συνδυασμό με τα πιό νέα (το ίδιο ισχύει για σχεδόν όλη τη χώρα).

Κτίρια στο Κλούζ

Κτίρια στο Κλούζ

Δημαρχείο Κλούζ

Αρχαιολογική ανασκαφή στο Κλούζ - Ερείπια

Αυτά τα λίγα για το Κλούζ αφού όπως είπα, δεν έβλεπα απ τον πονοκέφαλο. Σταματήσαμε να φάμε κάτι στα γρήγορα και μετά φύγαμε.

Περάσαμε απο διάφορες άλλες περιοχές καθώς μισοκοιμόμουν. Θυμαμαι οτι κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου και αφού ρώτησα που έιμαστε, μου είπανε: «Στην Τούρτα». «Ά ωραία έχει και γλυκό να φάμε δηλαδη; (γέλια)». Στη διαδρομή απο Κλούζ προς Άλμπα, υπάρχει μια μικρή πόλη η οποία ονομάζεται Turda.

Πινακίδα προς Turda

Φθάσαμε στο χωριουδάκι της Ματζίνα (το οποίο έχει μπεί στους αγαπημένους μου προορισμούς) γύρω στις 16:30 και αφού έκανα μπανάκι, έφαγα μούρα απ το δάσος, ήπια νερό απ το πηγάδι (υπέροχο, καθαρό νερό, χωρίς χημικά και μαλακίες), χτύπησα 2 ασπιρίνες και έπεσα σε λήθαργο ο οποίος διακόπηκε για κατούρημα στις 4:30 το επόμενο πρωϊ (κατούρημα στη φύση) και συνεχίστηκε για ακόμα περίπου 3 ώρες.

Αφού ξύπνησα περδίκι το επόμενο πρωϊ, όρμηξα στο πρόγευμα (γάλα που μόλις πήρανε απ τις αγελάδες, τυρί, φρυγανιές και μαρμελάδα που φτιάξανε απο φρούτα του δάσους) άρχισα να εξερευνώ το χωριό και να βγάζω φωτογραφίες.

Ματζίνα

Ποτάμι Ματζίνα

Το χωριό της Ματζίνα, κοντά στην πόλη Άλμπα στην Τρανσυλβανια, είναι ένα μέρος οπου μπορείς να νιώσεις κοντά στην φύση. Μέσα σε άφθονο πράσινο, με το ποτάμι να διασχίζει το χωριό και τους μικρούς λόφους γύρω του, είναι το κατάλληλο μέρος για να γεμίσεις τις μπαταρίες σου. Εκεί θα ξεχάσεις οτιδήποτε σύγχρονο και θα χαρείς την απλότητα με την οποία έχουνε μάθει να ζούνε οι άνθρωποι.

Ματζίνα

Κορμοί για κόψιμο

Γέφυρα για οχήματα

Νερό απ το πηγάδι

Τα πλείστα σπίτια χρειάζονται ξύλα (για το τζάκι, για ζεστό νερό, για να ζεσταίνονται). Έτσι το καλοκαίρι, όλοι αγοράζουνε ξύλα και τα κόβουνε ώστε να ναι έτοιμοι για το χειμώνα ο οποίος είναι βαρύς και διαρκεί περίπου 7 μήνες το χρόνο.

Το χωριό δεν έχει κανονικό δρόμο, απλά χωματόδρομο απ τις 2 πλευρές οι οποίες χωρίζονται απ το ποταμάκι (τον χειμώνα μεταμορφώνεται σε ποταμάρα) που περνάει απ τη μέση του χωριού. Υπάρχουνε 2-3 γέφυρες που περνάνε οχήματα και πιο μικρές ξύλινες γέφυρες για τους ανθρώπους. Το να περπατάς στο χωριό είναι μια απόλαυση αφού κότες, χήνες, σκυλιά και γαλοπούλες περπατάνε μαζί σου. Αν είσαι τυχερός θα βρεις και κάνα άλογο, κατσίκια ή και καμιά αγελάδα να περνάει.

Κοντά στο χωριό υπάρχει ένα μοναστήρι το οποίο επισκέφθηκα. Ένα μονοπάτι μέσα στα δέντρα σε πάει εκεί. Στο δρόμο μπορείς να σταματήσεις για νερό σε μια  βρύση.

Μονοπάτι

Βρύση της Παναγίας

Μοναστήρι Ματζίνα

Μοναστήρι Ματζίνα

Μοναστήρι Ματζίνα

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, κατεβήκαμε στην πόλη η οποία ονομάζεται Άλμπα Ιούλια (Άσπρη Ιουλία). Στην πιο κεντρική οδό της πόλης, απ τη μια είναι μια Ορθόδοξη εκκλησία και απ την άλλη η Ορθόδοξη Μητρόπολη. Στην πλευρά της Μητρόπολης, υπάρχει ένα μεγάλο συντριβάνι το οποίο μπορεί να δείχνει σαν κάτι συνηθισμένο στις φωτογραφίες αλλά δεν είναι. Το νερό βγαίνει από διαφορετικά μέρη του σιντριβανιού, κάνοντας διάφορους σχηματισμούς. Το βράδυ, το συντριβάνι φωτίζεται προσφέροντας ένα παράξενα όμορφο θέαμα στους περαστικούς.

Ορθόδοξη Εκκλησία

Συντριβάνι

Μητρόπολη

Μητρόπολη

Μητρόπολη

Συντριβάνι το βράδυ - Μπλέ

Συντριβάνι πράσινο

Στην ίδια πλευρά υπάρχει ένα καταπράσινο πάρκο με παιδική χαρά και μέσα απ τη Μητρόπολη, μπορείς να προχωρήσεις και να δείς αγάλματα, κτίρια και τα τείχη που φρουρούσαν την περιοχή παλιά. Ένα απ τα αξιόλογα κτίρια, είναι η Αίθουσα της Ένωσης. Ή Ρουμανία παλιότερα, ήτανε χωρισμένη στους Δάκους, την Τρανσυλβάνια και τους Μολδαβούς. Η Τρανσυλβανία και μικρότερες περιοχές της χώρας ενώθηκαν με την υπόλοιπη Ρουμανία σε μια συνάντηση στην Άλμπα Ιούλια, το 1918. Εκπρόσωποι απ όλες τις περιοχές συναντήθηκαν και ψήφισαν ομόφωνα την ένωση αυτή.

Αίθουσα Ένωσης

Αίθουσα Ένωσης

Κάτω είσοδος προς το φρούριο και τα τειχη

Έργα στα τείχη και το τούνελ

Άγαλμα στα τείχη - Φύλακας Άγγελος

Η μικρή φωτογραφία στο πλάι(ξέρω χάλια είναι με το κινητό την τράβηξα) μπορεί να μη σας λέει τίποτα. Είναι η ίδια κεντρική οδός για την οποία έλεγα πιο πάνω. Τα 2 κτίρια αριστερά και δεξιά που φαίνονται, πριν καμιά τριανταριά χρόνια, ήτανε 1 κτίριο στη μέση της οδού! Τα ‘χώρισαν’ και τα μετέφεραν πάνω σε ράγες τρένου ώστε να ανοίξει όλη η οδός, κάπου μεταξύ 1980-85! Τα κτίρια μετακινήθηκαν χωρίς να κουνηθεί τίποτα μέσα στα διαμερίσματα των κατοίκων!

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το Μοναστήρι Ramet, το οποίο βρίσκεται 20 Κm απ το Teius (όπου πήγαμε απ τον σταθμό των τρένων). Η διαδρομή σε περνάει μέσα από καταπράσινα δάση, μέσα στα βουνά.

Μοναστήρι Ραμετ

Μοναστήρι Ραμετ

Μοναστήρι Ραμετ

Μοναστήρι Ραμετ

Μοναστήρι Ραμετ

Αφού προσκυνήσαμε στο μοναστήρι και ανάψαμε κεριά, πήραμε το δρόμο για να γυρίσουμε πίσω. Στην διαδρομή βρήκαμε αγελάδες και κατσίκια που είχανε βγει να βοσκήσουν και ένα ξενοδοχείο που είναι κτισμένο με πλάτη το βουνό.

Αγελάδες

Ξενοδοχείο στο δρόμο για Ραμετ

Επιστρέφοντας, κάναμε και μια στάση στο Teius, στον σταθμό των τρένων.

Teius

Teius

Teius

Την τετάρτη μείναμε στο χωριό να χαλαρώσουμε και την Πέμπτη το πρωί, ξεκινήσαμε με το αμάξι μια διαδρομή που κράτησε γύρω στις 12,5 ώρες. Περάσαμε απ το Sibiu, τα βουνά του Fαgaras (καταρράκτες μέσα στα βουνά, δάσος ατελείωτο, μοναστήρια, τούνελ, τελεφερίκ και μια τεράστια λίμνη – κάναμε 2 ώρες απλά να περάσουμε τη μια πλευρά της λίμνης). Το θέαμα, ήτανε καταπληκτικό, σχεδόν μου έφερε ίλιγγο αφού μπροστά μου είχα δάση πάνω σε πελώρια βουνά χωρίς να μπορώ να δω που τελειώνουν.

Βουνά Fagaras

Βουνά Fagaras

Βουνά Fagaras

Λίμνη

Άλογα

Βουνά

Βουνά Fagaras

Αφού φάγαμε κοντά στη λίμνη, συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Περάσαμε απ το Pitesti, την Rimnicu Vilea Arges, το Cimpulung και μετά απο πολύωρο οδήγημα στα Καρπάθια, φτάσαμε στο Bran γύρω στις 6 και κάτι το απόγευμα (10 ώρες οδήγημα). Οδεύαμε προς το κάστρο του Δράκουλα.

Μπαίνοντας στο Μπράν

Το κάστρο του Βλάντ ξεπροβάλει

Η περιοχή μέσα απ την πύλη για το κάστρο έχει μια μικρή λίμνη, 2 μικρά σπιτάκια και δέντρα.

Προς κάστρο Bran

Προς κάστρο Bran

Κάστρο Bran

Κάστρο Bran

Κάστρο Bran

Κάστρο Bran

Το κάστρο αυτό δεν μπορώ να πω οτι με ενθουσίασε. Τραβήξαμε με βίντεο μέρος του εσωτερικού, το οποίο δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Επίσης, το πιο πιθανό είναι οτι ο Βλάντ, δεν έζησε εδώ ποτέ, ή έζησε μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Το πραγματικό του κάστρο βρίσκεται σε άλλη πόλη και είναι ερείπια… Απλώς έχουνε εκμεταλλευτεί το κάστρο του Μπράν με το πανηγύρι που έχει στηθεί πίσω απ την ιστορία του Δράκουλα (που έφτιαξαν οι Αμερικανοί) και πουλάνε σουβενίρ κτλ.

Αφού πήραμε διάφορα σουβενίρ, ξεκινήσαμε για το Sinaya (ακόμη 2 ώρες οδήγημα περίπου). Το βράδυ εκεί, είναι ευχάριστο (λίγο ψυχρό) και η μέρα ζεστή (γύρω στους 30 C).

Sinaya

Sinaya

Sinaya

Την επόμενη μέρα, πριν φύγουμε για  Βουκουρέστι, πήγαμε στο Κάστρο του Πέλες. Στο δρόμο προς το κάστρο περάσαμε από ένα ακόμη μοναστήρι της περιοχής.

Μοναστήρι Sinaya

Πηγαίνοντας προς την είσοδο του κάστρου, υπάρχει άφθονο νερό και βρύσες απ όπου μπορείς να ξεδιψάσεις. Το δάσος γύρω απ το κάστρο, κατοικείται από άγρια ζώα (κυρίως αρκούδες) και υπάρχει προειδοποιητική πινακίδα. Εαν δεις αρκούδα, πάει να πει οτι είναι πεινασμένη και κατεβαίνει για να βρει φαγητό. Βασικά αν δεις αρκούδα, τρέχααααα!

Peles

Peles

Peles - Προσοχή αρκούδες!

Peles

Καθώς περιμέναμε να μπούμε, πιάσαμε κουβέντα με κάτι παιδιά που ήρθανε από Λαμία και κάνανε διαδρομή Βουλγαρία-Ρουμανία βλέποντας τα αξιοθέατα. Είχαμε ενθουσιαστεί με όλα αυτά που βλέπαμε. Αυτό μάλιστα, ήτανε κάστρο με τα όλα του! Χτίστηκε απ τον βασιλιά Κάρολο το 1875, ως το πιο σύγχρονο κάστρο της Ευρώπης. Η χλιδή σε όλο της το μεγαλείο. Η αίθουσα υποδοχής (Αίθουσα τιμής), έχει γλυπτά από μάρμαρο και ξύλο, τα οποία έφτιαξαν 160 γλύπτες μέσα σε ένα μήνα. Τα γλυπτά δείχνουν πρόσωπα και στιγμές από την ιστορία, την μυθολογία και τη Βίβλο. Μετάξι, έπιπλα από τα καλύτερα είδη ξύλου, ασήμι, χρυσό, δωμάτια διαφορετικών στυλ, μυστικές πόρτες (μία μέσα στην ντουλάπα που βγάζει στο βασιλικό υπνοδωμάτιο και μία στη βιβλιοθήκη-σπρώχνεις τη 2η βιβλιοθήκη από δεξιά και μπαίνεις σε μια γυριστή σκάλα που σε βγάζει στον δεύτερο όροφο δίπλα στο υπνοδωμάτιο), βιβλιοθήκες, δωμάτια μουσικής, παλιά γραφεία, αίθουσα όπλων, πίνακες, τεράστιοι κήποι με συντριβάνια, αγάλματα, βάζα και πορσελάνες από Ασία και αντικείμενα αξίας απ όλο τον κόσμο που ήτανε δώρα προς τον βασιλιά, είναι μερικά από τα πράγματα τα οποία θα δείτε στο κάστρο. Και να φανταστείτε, αυτό ήτανε το θερινό κάστρο! Μέσα, τα μπάνια είναι καλύτερα κι απ τα σύγχρονα. Υπάρχει σύστημα κλιματισμού(!!!)(σχάρες οι οποίες φέρνουνε εντός του κάστρου κρύο αέρα) και σύστημα το οποίο τραβάει τη σκόνη. Και όλα αυτά φτιάχτηκαν τότε, το 1875! Στο κάστρο αυτό, με το δικό του δάσος, κυνηγούσαν οι βασιλείς και οι προσκεκλημένοι τους. Εδώ, ο Τσαουσέσκου και ο Νίξον, υπέγραψαν συνθήκη για τη μη χρησιμοποίηση ατομικών/πυρηνικών όπλων το 1974. Το κάστρο έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς διάφορες σημαντικές προσωπικότητες, καλεσμένοι του εκάστοτε βασιλιά/ηγέτη.

Κάστρο Peles

Μικρότερο κάστρο - χώρος διαμονής υπηρετικού προσωπικού

Peles συντριβάνι

Peles κήπος

Peles κήπος

Peles

Peles

Peles

Peles κήπος

Peles κήπος

Μετά απ το κάστρο επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τα πράγματα και πήγαμε για φαγητό. Στις 14:30 φύγαμε για Βουκουρέστι. Γύρω στις 16:15 ήμασταν αεροδρόμιο και στις 19:15, ήμασταν στο αεροπλάνο της επιστροφής.

Τι μου έχει μείνει απ το ταξίδι;

1. Οι φυσικές ομορφιές της χώρας αφού απ όπου περάσεις, υπάρχει πράσινο με τα ατέλειωτα πυκνά δάση, τα βουνά και η θέα όταν τα περνάς και το άφθονο νερό με τις λίμνες και τα ποτάμια.

2. Η απλή ζωή και η αγνότητα των φαγητών στο χωριό. Θα μου λείψει η ησυχία το βράδυ. Το μόνο που άκουγα ήτανε τα φύλα των δέντρων, το ποτάμι και τα τζιτζίκια. Ούτε αμάξια, ούτε τίποτα άλλο. Α! και να μη ξεχνιόμαστε, το άλλο που θα μου λείψει απ το χωριό είναι το καθαρό νερό απ το πηγάδι και η φιλοξενία των ανθρώπων.

3. Το κάστρο του Πέλες στο Σινάγια. Αν ποτέ πάτε στην περιοχή, ΠΡΕΠΕΙ και αξίζει να το δείτε!

Ταξίδι στη Ρουμανία

Το μπλόγκ θα επιστρέψει με νέα πόστ, μετά τις 22 Αυγούστου, αφού θα λέιψω μερικές μέρες για διακοπές.

Ο προορισμός είναι η Ρουμανία, μια χώρα που θελω να εξερευνήσω. Το πρόγραμμα θα έχει πολύ οδήγημα (3,5 χιλιάδες χιλιόμετρα). Θα περάσω απο διάφορες πόλεις, θα επισκεφτώ διάφορα μνημεία, κτίρια και πάνω απ’όλα κάστρα!

Τον περισσότερο καιρό θα είμαι στην Ματζίνα, ένα χωριό στην περιοχή της Τρανσυλβάνια. Θα πεταχτώ και μέχρι το Κάστρο του Βλάντ (ο Δράκουλας των Καρπαθίων). Θα του δώσω τα χαιρετίσματά σας αν τον πετύχω. Μουαχαχαχάάά! 😀

Θα επιστρέψω με ιστορίες, εντυπώσεις και πολλές φωτογραφίες.

Λοιπόν, καλά να περνάτε, καλές διακοπές (καλό κουράγιο σε όσους θα δουλεύουν η θα μείνουνε στις πόλεις) και τα λέμε σε καμια βδομάδα.

Anger Management…

 

Το πιό κάτω μου το στείλανε με e-mail στα Αγγλικά και το μετάφρασα στα Ελληνικά.

Enjoy!!!

Μια μέρα, εκεί που καθόμουν στο γραφείο μου, θυμήθηκα ξαφνικά ότι είχα ξεχάσει να κάνω ένα τηλεφώνημα σε ενα φίλο. Έτσι, σήκωσα το τηλέφωνο και τον πήρα.

Ένας άντρας από την άλλη άκρη της γραμμής απάντησε λέγοντας ξερά, “Eμπρός”. Πολύ ευγενικά του είπα ποιος είμαι και ζήτησα να μιλήσω με τον Ρόμπερτ Κάμπελ. Εκείνος μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα!

Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι κάποιος άνθρωπος μπορούσε να είναι τόσο αγενής. Τελικά είδα ότι είχα πάρει λάθος το τελευταίο ψηφίο και τηλεφώνησα στον Ρόμπερτ.
Αφού τα είπαμε, έκλεισα το τηλέφωνο και αποφάσισα να ξανακαλέσω το λάθος νούμερο.

Όταν ο ίδιος τύπος απάντησε του είπα, “Eίσαι και πολύ μαλάκας” και έκλεισα το τηλέφωνο με δύναμη. Σημείωσα το νούμερο στο κινητό μου, καταχωρώντας το με το όνομα ‘μαλάκας’ και συνέχισα τη δουλειά μου.
Από τότε, και κάθε δύο εβδομάδες περίπου όταν μού έρχονταν λογαριασμοί ή είχα πραγματικά μια άσχημη μέρα, συνήθιζα τον παίρνω τηλέφωνο και να του λέω μόνο: “Είσαι πολύ μαλάκας” και να το κλείνω. Κάθε φορά που το έκανα, μου έφτιαχνε τη διάθεση. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι για να μην με παίρνει ο τύπος, προφανώς δεν έχει αναγνώριση κλήσεων. Έτσι τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω: “Γεια σας, λέγομαι Τζών Σμίθ και παίρνω από την Vodafone. Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε σχετικά για την νέα υπηρεσία αναγνώρισης κλήσεων”. Εκείνος μου φώναξε:

“ΟΧΙ!” και μου έκλεισε πάλι το τηλέφωνο στα μούτρα. Τον ξανακαλώ κι εγώ αμέσως και του λέω: “ Πού να ξέρεις για ανγνώριση κλήσεων τέτοιος μαλάκας που είσαι ρεεε;” και του το ‘κλεισα!
Ύστερα από μερικές μέρες, πήγα σε ένα εμπορικό κέντρο για ψώνια. Καθώς ετοιμαζόμουν να παρκάρω το αυτοκίνητο μου σε μια θέση που περίμενα ν’ αδειάσει, ξαφνικά μου χώνεται ένας τύπος με ένα μαύρο τζίπ και μου παίρνει τη θέση, που τόσο υπομονετικά περίμενα… Κορνάρισα και του φώναξα ότι αυτή η θέση ήταν δική μου, καθώς ήμουν εκεί πολύ πριν από αυτόν. Ο ηλήθιος με αγνόησε, αλλά για καλή μου τύχη πρόσεξα, ότι στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου, υπήρχε ένα ‘ΠΩΛΕΙΤΑΙ’ και ο αριθμός τηλεφώνου του. Χωρίς δεύτερη σκέψη, σημείωσα τον αριθμό.

Δύο μέρες αργότερα, αφού είχα καλέσει τον ‘πρώτο μαλάκα’ (που τον είχα βάλει στις αυτόματες κλήσεις του κινητού) μου ήρθε η ιδέα να καλέσω και τον μαλάκα No2 (με το τζίπ).

Του τηλεφώνησα και έγινε η παρακάτω συζήτηση:
“Εμπρός;”
“Είστε ο κύριος που πουλάει ένα μαύρο τζίπ;” του λέω.
“Ναι, ακριβώς” , μου απαντάει.
“Μήπως μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση σας για να έρθω να δω το αυτοκίνητο από κοντά;”, τον ρωτάω.
“Βεβαίως, μένω στην οδό Άλισσον 129. Είναι μία μονοκατοικία και ακριβώς απ’ έξω είναι παρκαρισμένο το αμάξι”.
“Και πώς λέγεστε;” τον ρώτησα.
“Στήβ”, απάντησε.
“Ποια είναι η πιο κατάλληλη ώρα για να περάσω από εκεί, Στήβ;”
“Συνήθως είμαι σπίτι όλη μέρα μέχρι να βρώ δουλειά. Είμαι άνεργος”, μου απαντάει.
“Άκου, Στήβ”, λέω, “να σου πω κάτι;”
“Βεβαίως”.
“Είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας”, του είπα και του ‘κλεισα το τηλέφωνο.
Αμέσως μετά, αποφάσισα να βάλω και το δικό του τηλέφωνο στις αυτόματες κλήσεις. Κι έτσι, όποτε πια αντιμετώπιζα κάποιο πρόβλημα, είχα δύο μαλάκες να παίρνω.
Μετά από κάποιους μήνες αλλεπάλληλων τηλεφωνημάτων και στους δύο μαλάκες, συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν μου έδινε πια την ίδια χαρά.

Μια μέρα, λοιπόν, τηλεφώνησα στον μαλάκα Νο1 και του λέω, όπως πάντα: “Γεια σου. Είσαι μαλάκας”, αλλά αυτή τη φορά δεν το έκλεισα και κι εκείνος που το κατάλαβε, με ρωτάει:
“Είσαι ακόμα στη γραμμή;”
“Φυσικά”, του απαντάω.
“Σταμάτα ρε, να μου τηλεφωνάς”, τον άκουσα να ουρλιάζει.
“Αν μπορείς, ανάγκασέ με” του λέω.
“Ποιος είσαι, ρε;” με ρωτάει:
Και τότε του δίνω το όνομα του άλλου μαλάκα με το τζίπ: “Λέγομαι Στήβ”.
“Μπα! Αλήθεια; Και πού μένεις;” με ρωτάει ειρωνικά νομίζοντας ότι δεν θα του πω, αλλά εγώ συνεχίζω:
“Μένω στην οδό Άλισσον 129, μαλάκα . Είναι μία μονοκατοικία και ακριβώς μπροστά υπάρχει παρκαρισμένο το μαύρο μου τζίπ”. Κι εκείνος μου λέει έξαλλος:
“Έρχομαι από εκεί τώρα. Καλά θα κάνεις να αρχίσεις να προσεύχεσαι”.

Οπότε του απαντάω: “Ναι, τώρα σε φοβήθηκα, μαλάκα”.

Του το κλείνω και αμέσως παίρνω τον μαλάκα Νο2.

“Εμπρός…” , μου λέει.
“Γεια σου, μαλάκα” του κάνω, και τότε εκείνος αρχίζει να ωρύεται: “Αν μάθω ποιος είσαι…”, “Τι θα κάνεις;” του μπαίνω. “Θα σου κόψω τον κώλο”, με βεβαίωσε, οπότε του την ανάβω: “Λοιπόν, μαλάκα, να η ευκαιρία σου. Έρχομαι τώρα σπίτι σου”. Και του το κλείνω, πριν προλάβει να πει τίποτα. Κι αμέσως παίρνω το 911 και τους λέω, δήθεν ταραγμένος, ότι πάω να σκοτώσω τον gay εραστή μου, γιατί με απατάει τώρα με άλλον μέσα στο σπίτι μας στην οδό Άλισσον 129.

Κλείνω την αστυνομία και παίρνω αμέσως τηλέφωνο σε 2 κανάλια. Τους λέω ότι μένω στην οδό Άλισσον 127 και ακούω να πέφτουν πυροβολισμοί στο σπίτι ενός gay που μένει δίπλα, στο 129.
Ε, μετά κι από αυτό το τηλεφώνημα, μπαίνω γρήγορα στο αμάξι μου και πάω κατευθείαν στην οδό Άλισσον 129. Όταν έφτασα εκεί, είδα δύο μαλάκες να πλακώνουν αλύπητα ο ένας τον άλλο στο ξύλο, μπροστά σε 6 περιπολικά, 1 ελικόπτερο της Αστυνομίας και τις κάμερες 2 τηλεοπτικών καναλιών.

Ε λοιπόν, ναι! Μετά απ’ αυτό, αισθανόμουν πολύ καλύτερα!