Οι πιο τρελοί ηγέτες στην ιστορία – Μέρος Γ’

 

Το τρίτο μέρος θα ασχοληθεί με 2 άτομα. Ο ένας ήτανε πρίγκηπας, του οποίου η προσωπικότητα και η ιστορία, έδωσε εμπνευση στον Μπραμ Στοκερ να γράψει τον κόμη Δράκουλα. 

Ο άλλος, ήτανε ένας τρελός και παλαβός βασιλιάς της Γαλλίας.

Βλάντ Τέπες / Βλαντ Ντράκουλα / Δράκουλας

Βλαντ Τέπες: 1431 – 1476

Ο Βλάντ ο Τρίτος/Βλάντ ο Παλουκωτής/Δράκουλας – Drăculea στα Ρουμάνικα, ήταν πρίγκηπας της Βλαχίας ο οποίος γεννήθηκε τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβρη του 1431 στο φρούριο της πόλης Σιγκισοάρα στην Τρανσυλβάνια.

Ήταν ο δεύτερος γιος του Βλάντ ΙΙ Ντρακούλ ο οποίος απο το 1431 ήτανε μέλος της Τάξης του Δράκου (Order of the Dragon), μια οργάνωση η οποία ήθελε να προστατεύσει την Ανατολική Ευρώπη απο τους Οθωμανούς και της οποίας τα μέλη ήταν πιστά στον Χριστιανισμό. Ο Βλαντ ο 2ος, χρησιμοποιούσε το έμβλημα του δράκου σε όλες του τις εμφανίσεις (σε σημαίες, ρούχα κτλ) Εξ ου και το επίθετο του, Ντρακούλ = Δράκος (ή και δαίμονας/διάβολος). Ο Βλαντ ο 3ος, είχε το επίθετο Drăculea, αφού το ul/ulea, σημαινει ‘γιος του’. Ο Βλαντ ο 3ος μυήθηκε στην Τάξη αυτή στην ηλικία των 5 χρόνων. Η μητέρα του ήτανε η πριγκήπισα Cneajna της Μολδαβίας.

Είχε 3 αδέρφια, o μεγαλύτερος ήταν ο Μircea II, ο δεύτερος ήταν ο Vlad IV, γνωστός και ως Vlad Călugarul (Βλάντ ο Μοναχός) και ο τρίτος που ήταν ο μικρότερος, ο Radu, γνωστός σαν Radu cel Frumos (Ραντου ο Ομορφος).

Ο Βλαντ ο 2ος, ήτανε υπο πίεση και απειλόταν απο τον Σουλτάνο με εισβολή εαν δεν εκανε τα θεληματα του. Έτσι, αναγκάστηκε να δώσει ως ομηρους τους 2 νεαρότερους του γιούς, μέχρι να ικανοποιήσει τα θελήματα του σουλτανου.

Ο Βλάντ, τα χρόνια που ήτανε υπο τους Οθωμανούς, πυκνά συχνά μαστιγωνόταν επειδή ηταν αντιδραστικός, ενώ έμαθε και διάφορους τρόπους βασανιστηρίων, τους οποίους εφάρμοσε και αργότερα. Επίσης, άρχισε να νιώθει μίσος για τον μικρότερο του αδερφό Ραντου, ο οποίος τα πήγαινε καλά με τους τουρκους, απεχθανόταν τον Μεχμετ (ο οποιος εγινε αργότερα σουλτανος) και έβλεπε σαν εχθρό τον πατέρα του που τους παρεδωσε στους οθωμανους. Μισούσε το οτι ο πατέρας του έκανε τα θεληματα τους, αψηφωντας τον όρκο του εναντι του Τάγματος του Δράκου.

Ο πατέρας του δολοφονήθηκε κοντα στο Bălteni, τον Δεκέμβριο του 1447 απο επαναστάτες βογιάρους, οι οποίοι εκτελούσαν διαταγές του Ούγγρου John Hunyadi. Ο μεγαλύτερος του αδερφός Mircea, είχε πεθάνει στα χέρια πολιτικών του αντιπάλων, αφού τον τύφλωσαν με καυτά σίδερα και τον έθαψαν ζωντανό.

Ο Σουλτάνος, εισέβαλε στην Βλαχία και έβαλε τον Βλάντ στο θρόνο, απλά σα μια μαριονέτα που θα μπορουσε να ελέγχει. Ο Hunyadi την ίδια χρονιά εισέβαλε στη Βλαχία και ο Βλάντ γλύτωσε στην Μολδαβία και ήτανε υπο την προστασία του θείου του (Μπογκτάν ο 2ος), μέχρι και τον Οκτώβριο του 1451.

Ο Μπογκτάν δολοφονήθηκε απο τον Πετρου Αρον και ο Βλάντ, ρίσκαρε ξεφέυγοντας στην Ουγγαρία. Ο Hunyadi εντυπωσιασμένος απο τις γνώσεις του Βλάντ σε θέματα τακτικής και σκέψης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, καθώς και απο το μίσος που έτρεφε έναντι στο νέο σουλτάνο Μεχμετ ΙΙ, του έδωσε χάρη και τον είχε σαν προσωπικό σύμβουλο. Τελικά, τον προώθησε για να γίνει και πάλι κυρίαρχος της Βλαχίας.

Το 1456 οι Ούγγροι εισέβαλαν στη Σερβία για να διώξουν τους τουρκους και ο Βλάντ την ίδια ώρα, επιτέθηκε στη Βλαχία για να πάρει πίσω το θρόνο του. Και οι 2 πολεμοι στέφθηκαν με επιτυχία. Ο Hunyadi πέθανε ξαφνικά απο πανούκλα (plague) και ο Βλάντ βρέθηκε απόλυτος κυρίαρχος της Βλαχίας.

Μεταξύ του 1456 και του 1462, ο βλάντ περνούσε τον περισσότερο του χρόνο στο δικαστήριο της πόλης Targoviste ή στο Βουκουρέστι φτιάχνοντας νόμους. Εμφανιζόταν σε θρησκευτικές εκδηλώσεις και πανηγύρια, ενώ έκανε δωρεές σε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες. Εζησε κυρίως στο παλάτι στη Τargoviste (ερείπια τώρα) ενώ έκανε επιδιορθώσεις σε άλλα όπου ζούσε κατα καιρούς.

 Απ τον καιρό που πέθανε ο παππούς του το 1418, η Βλαχία είχε πέσει σε αναρχία. Οι συνεχείς πολέμοι οδήγησαν πολλούς στο έγκλημα, το εμπόριο είχε σταματήσει και οι αγροτική παραγωγή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ο Βλάντ ήθελε να αποκαταστήσει την τάξη και να εξαλείψει το έγκλημα με κάθε τρόπο. Ήθελε να σταθεροποιήσει την Οικονομία της χώρας, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις εξωτερικές απειλές.

Τα πρώτα χρόνια που κυβερνουσε, στόχος του ήταν να απαλλαγεί απο κάθε λογής πιθανούς εχθρούς, ιδιαίτερα του βογιάρους. Έτσι αντικατέστησε αρκετούς απο αυτούς στο συμβούλιο της χώρας, με ανθρώπους οι οποίοι ήτανε πιστοί μόνο σε αυτόν και τους είχε εμπιστοσύνη. Πολλούς, τους εξόντωσε όχι μόνο πολιτικά αλλά και φυσικά, σκοτώνοντας τους με την αγαπημένη του μέθοδο (παλούκωμα).

Ένα απο τα πρώτα του μελήματα ήταν να εκδικηθεί τους συνομώτες που σκότωσαν τον πατέρα του και τον αδελφό του. Έτσι, οργάνωσε ένα μεγάλο γλέντι και κάλεσε τους βογιάρους οι οποίοι ήτανε εκ των υπευθύνων, για να γιορτάσουν το Πάσχα. Οι γηραιότεροι απο αυτούς, κατέληξαν καρφωμένοι σε παλούκια μαζί με τις οικογένειές τους, ενώ οι υπόλοιποι δούλευαν σαν σκλάβοι για να κτισουν το Κάστρο Poienari, βόρεια της πόλης Targoviste. Ελάχιστοι απ αυτούς επεζησαν. 

Ο Βλαντ αγνόησε τους παλιούς βογιάρους και τους αντικατέστησε με ιππότες, οι οποίοι συχνά ήταν απλοί χωρικοί και άτομα μικρομεσαίας τάξης. Αυτοί ήταν υπεύθυνοι για τα πιο μικρά ζητήματα.

το 1459, σκότωσε 30000 Σαξωνες (Γερμανοί έποικοι) και τους αφέντες της πόλης Κρονσταντ στη Τρανσυλβανια, αφού κατα τον ίδιο απειλούσαν την κυριαρχία του.

Ενας πρίγκηπας της φυλής Danesti, ο οποίος ήτανε ένας απο τους ανθρώπους που τύφλωσαν και έθαψαν ζωντανό τον αδερφό του Βλάντ Mircea, αιχμαλωτίστηκε και όσοι ανθρωποι είχαν σχέση με αυτόν, πέθαναν καρφωμένοι σε παλούκια. Ο πρίγκηπας αυτός αναγκάστηκε να διαβάσει τον ‘επικήδειο’ του γονατιστός μπροστά σε ένα ανοικτό τάφο, πρίν ο Βλάντ τον σκοτώσει.

Ακολουθόντας την οικογενειακή παράδοση και το μίσος του έναντι των τουρκων, το 1460 συμμάχησε με τον Κορβίνο, βασιλιά της Ουγγαρίας και έκαναν πόλεμο στους τουρκους. Ο Βλάντ κατάφερε να κερδίσει πολλές μάχες και κατέστρεψε τις περιοχές μεταξύ της Σερβίας και της Μαύρης Θάλασσας.

Ο σουλτανος Μεχμετ ο 2ος που είχε κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, αποφάσισε να μαζέψει ένα τεράστιο στρατό και να επιτεθεί στον Βλάντ. Ο σουλτάνος μαζί με τον στρατό του αντίκρυσαν ένα δάσος απο παλούκια, στα οποία ήταν καρφωμένα τα πτώματα τουλάχιστον 20000 τούρκων, στην Βλαχία. Ο Βλάντ, με ένα μικρό στρατό των (30-40 χιλιάδων) άρχισε τον κλεφτοπόλεμο με μικρές αλλά αποτελεσματικές επιθέσεις. Η πιο σημαντική επίθεση, ήταν εναντιων του ίδιου του Μεχμετ στον χώρο που κατασκήνωναν τα στρατευματα του, απο τον ίδιο τον Βλάντ και μερικούς άντρες του. Οι οθωμανοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, αφήνοντας τον Ραντου (ετεροθαλή αδερφό του Βλάντ ο οποίος ηταν συμμαχος τους) να πολεμήσει στη θέση τους. Ο Ραντου, κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με τον Ούγγρο βασιλιά, ο οποίος και συνέλαβε τον Βλάντ το 1462.

Η πρώτη γυναίκα του Βλάντ, αφού προειδοποιήθηκε για τον ερχομό των εχθρικών στρατευμάτων προς το κάστρο, προτίμησε να πηδήξει απ το παράθυρο της και να πεθάνει στον ποταμό Arges. H ίδια είχε πεί οτι προτιμούσε να σαπίσει και να φαγωθεί απ τα ψάρια παρά να πιαστεί αιχμάλωτη των τούρκων.

Ο Βλάντ ήταν αιχμάλωτος των ούγγρων αλλά κατάφερε να κερδίσει (και πάλι) την εμπιστοσύνη του βασιλιά, στο σημείο που του επιτράπηκε να γνωρίσει και να παντρευτεί την ξαδέλφη του Ούγγρου μονάρχη. Έτσι, η Κοντέσσα Ilona Szilagy, έγινε γυναίκα του και του έκανε και 2 γιούς. Μαζί τους και με τον Mihnea cel Rau (γιός του απο προηγούμενο γάμο), έμειναν μέχρι το 1474 στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, ενώ ο ετεροθαλής του αδερφός Ραντου, ήτανε πρίγκηπας της Βλαχίας.

Το 1475, αποφάσισε οτι θα πάρει τη θέση του πίσω ως πρίγκηπας της Βλαχίας και έβαλε τον Stefan Bathory της Τρανσυλβανια, να επιτεθεί στη Βλαχία με δυνάμεις αποτελούμενες απο βογιάρους της Βλαχίας, Τρανσυλβανους, και Μολδαβούς στρατιώτες σταλμένους απο τον ξάδερφο του (πριγκηπας Stephen ο τρίτος της Μολδαβίας). Ο αδερφός του Βλάντ, είχε πεθάνει 1,5 χρόνο πρίν και πρίγκηπας ήταν ένας αλλος σύμμαχος των οθωμανων, ο οποίος ανήκε στην φυλή Danesti. O Βλάντ πήρε πίσω το θρόνο του αλλά αρκετές απο τις δυνάμεις του επέστρεψαν στην Τρανσυλβανια, αφήνοντας τον εκτεθειμένο. Χωρίς να έχει αρκετό στρατό (μόλις 4 χιλιάδες), ο Βλάντ έπρεπε να αντιμετωπίσει τους οθωμανους οι οποίοι θα εξαπέλυαν νέα επίθεση. 

Σχετικά με το θάνατο του υπάρχουν πολλές εκδοχές. Μια απ αυτές λεέι οτι έπεσε μαχόμενος εναντια στους τουρκους κοντά στο Βουκουρέστι. Αλλη εκδοχή οτι δολοφονήθηκε απο Βλάχους βογιάρους ή και απο τους ίδιους τους άντρες του. Πέθανε το πιο πιθανόν σε μια μάχη τον Δεκέμβριο του 1476.

Η φήμη που έιχε ο Βλάντ στην δυτική Ευρώπη, ήτανε η χειρότερη. Τον χαρακτήριζαν ως ένα σαδιστή και απανθρωπο τύρρανο, που δε δίσταζε να σκοτώσει για την πλάκα του. Τα θύματα του ήτανε μεταξύ 80 και 100 χιλιάδες (ανθρώποι απ τη δική του χώρα).

Υπάρχουνε πολλές ιστορίες για τον Βλαντ. Μια απ αυτές είναι οτι σκότωσε δια του παλουκιού (ως συνηθως) 41 εμπόρους στο Μπρασόβ και πήρε τις περιουσίες τους. Αρεσκόταν στο να βασανίζει, να καίει ή να γδέρνει τα θύματα του, να τους βράζει ζωντανούς, να κόβει πόδια και χέρια, να πνίγει και να παλουκώνει. Τα θύματα του ήτανε άντρες, γυναίκες και παιδιά κάθε ηλικίας, τάξης, εθνικότητας και θρησκείας (Δεν έκανε διακρίσεις – «όλα τα σφάζω, ολα τα παλουκώνω!»)

Το παλούκωμα ήτανε η αγαπημένη του μέθοδος για να σκοτώνει. Έδενε τα 2 πόδια του θύματος σε 2 άλογα και τα άνοιγε. Το παλούκι καρφωνόταν απ τον πισινό του θύματος και περνούσε μέσα απ όλο το σώμα, μέχρι να βγεί απ το στόμα. Με αυτή τη μέθοδο, το θύμα είχε πάντοτε έναν αργό, βασανιστικό θάνατο ο οποίος διαρκούσε ώρες ή και μέρες. Συνήθως, άφηνε τα πτώματα να σαπίσουν καρφωμένα. Το ύψος του παλουκιού, έδειχνε και τη θέση του θύματος στην κοινωνία.

Ο Βλάντ, σκότωσε 10 χιλιάδες κόσμο σε μια μονο στιγμή τρέλας στη πόλη Sibiu, το 1460 (Όλοι καρφωμένοι σε παλούκια). Το 1459 στο Brasov, σκότωσε 30 χιλιάδες με τον ίδιο τρόπο επειδή ένιωθε οτι τον αψηφούσαν. Ξυλογραφίες της εποχής, δείχνουν τον Βλάντ να τρώει σε ένα τραπέζι, στημένο μέσα σε ένα δάσος απο παλούκια με πτώματα. 

Αρκετοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις πράξεις του ως υπέρμετρο εθνικισμό. Οι έμποροι σε Τρανσυλβανια και Βλαχία, ήτανε ατην πλειοψηφία τους Σάξωνες τους οποίους θεωρούσε παράσιτα, που έτρωγαν σε βαρος των Ρουμάνων. Οι Βλάχοι βογιάροι, είχανε αποδειχτεί άπιστοι σε πολλές περιστάσεις. Εξ ου και τα παλουκώματα τους.

Οι πράξεις του, πρέπει να είχαν κίνητρα προσωπικα και πολιτικά, καθώς και το οτι ήθελε με κάθε τρόπο να υπάρξει νόμος και τάξη στην Βλαχία.

Περισσότερες ιστορίες για τον Βλάντ και τα κατορθώματα του, μπορείτε να διαβάσετε (στα Αγγλικά):

Ιστορίες για τον Βλάντ απο Γερμανούς

Ιστορίες για τον Βλάντ απο Ρώσους

Ρουμανικες ιστορίες και ο θρύλος του Βρυκόλακα

Ο Βλάντ στην σύγχρονη ιστορία και σε άλλα έργα

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Vlad_III_the_Impaler

Κάρολος ο 6ος της Γαλλίας

Κάρολος ο 6ος ο Παράφρων 1368 - 1422

Ο Κάρολος γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1368. Σε ηλικία 11 χρονών, στέφθηκε Βασιλιάς της Γαλλίας και μέχρι να αναλάβει πληρως τα καθήκοντα του το 1388, κυβερνούσε ο θείος του, Φίλιππος.

Έγινε γνωστός ως ο Κάρολος ο αγαπητός και αργότερα ως Κάρολος ο τρελός/παράφρων αφού ήταν άρρωστος με συμπτώματα ψύχωσης. Βάση των συμπτωμάτων του, ο Κάρολος έπασχε απο σχιζοφρένεια.

Η πρώτη του κρίση έλαβε μέρος το 1392 όταν έγινε μια απόπειρα φόνου του φίλου του Ολίβιερ. Ο Ολιβιερ γλύτωσε αλλά ο Κάρολος αποφάσισε να κυνηγήσει τον επίδοξο δολοφόνο, ο οποίος διέφυγε στην Βρεττάνη. Λίγο πριν την εκστρατεία για την εξεύρεση του δολοφόνου, ο Κάρολος αρρώστησε με ψηλό πυρετό και αφού τα στρατεύματα του κινούνταν με αργό ρυθμό, τον έπιασε μανια ανυπομονησίας.

Σε μια άλλη στιγμή της Ζωής του, ενώ διέσχιζε το δάσος με το βασιλικό άρμα, ένας ζητιάνος έτρεξε κοντά του και τον παρακάλεσε με κραυγές να μήν προχωρήσει, να παει πίσω επειδή προδόθηκε. Οι σωματοφύλακες του βασιλιά χτύπησαν τον ζητιάνο αλλά αυτός συνέχισε τις κραυγές. Τότε έπιασε τον Κάρολο μια νεα κρίση τρέλας και φωνάζοντας, επιτέθηκε κατά των στρατιωτών του. Σκότωσε πολλούς ευγενείς και στρατιώτες του.

Ο θείος του Φίλιππος, ο ισχυρός δούκας της Βουργουνδίας προσπάθησε να δυσφημίσει τους συμβούλους του. Έτσι ξεκίνησε διαμάχη μεταξύ του βασιλειου της Γαλλίας και του δουκάτου της Βουργουνδίας. Μετά απο μιά νέα κρίση το 1393, ο Κάρολος ξέχασε το όνομα του και δεν ήξερε ποιός και τι ήταν. Δέν αναγνώριζε την γυναίκα και τα παιδιά του. Περιπλανήθηκε στα ανάκτορα προσποιούμενος τον άγριο λύκο.

Αργότερα, είχε την ψύχωση οτι ήταν απο γυαλί και αρνήθηκε να τον ακουμπούν. Επίσης, έκανε μήνες να πλυθεί, μπάς και τον ακουμπησει οτιδήποτε και σπάσει.

Ο βασιλιάς της Αγγλίας Ερρίκος Ε’ εκμεταλλευτηκε τον εμφύλιο πολέμο μεταξύ της βασιλικής οικογένειας και του δουκάτου της Βουργουνδίας και επιτέθηκε στην Γαλλία το 1415. Ο Κάρολος σε μιά νέα κρίση τρέλας ανακήρυξε διάδοχο του στον θρόνο τον βασιλιά της Αγγλίας τον οποίον και αρραβώνιασε με την κόρη του Κατερίνα. Επίσης, αποκλήρωσε τον γιό του και τον κήρυξε μπάσταρδο το 1420. Όλοι πλέον πίστεψαν οτι η βασιλεία του ήταν επικύνδινη για την χώρα λόγω της τρέλας του. Ο ίδιος πέθανε στις 21 Οκτωβρίου του 1422 και τον διαδέχτηκε ο γιός του, Κάρολος ο 7ος. Απο τα μετέπειτα γεγονότα, φαίνεται οτι πέρασε την τρέλα του και στον εγγονό του, τον Χένρυ…

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_VI_of_France

Οι πιο τρελοί ηγέτες στην ιστορία – Μέρος Β’

 

Το 2ο μέρος απ τα πολλά που θα ακολουθήσουν, είναι εξ ολοκλήρου γραμμένο για έναν (απ)άνθρωπο ο οποίος έγινε η αιτία να πεθάνουν περι τα 60 εκατομμύρια άνθρωποι απ όλο τον κόσμο.

Αδόλφος Χίτλερ: 20 Απριλίου, 1889 - 30 Απριλίου, 1945

Ο Αδόλφος Χίτλερ, επίσης γνωστός και ως Φύρερ (Führer (Ηγέτης)), γεννήθηκε το 1889 στο Μπράουναου αμ Ινν (Braunau am Inn), στα βόρεια σύνορα της Αυστρίας. Παιδί του τελωνειακού υπάλληλου Αλόισιου Χίτλερ και της τρίτης του γυναίκας Κλάρας Χίτλερ που ήτανε ανιψιά του!

Ο Αλόισιος, ήταν εξώγαμο παιδί υπηρέτριας Άννας Μαρίας Σίκλγκρουμπερ και αποφάσισε να πάρει το επίθετο του άνδρα που πίστευε ότι ήταν ο πατέρας του. Ο Γιόχαν Γκέοργκ Χίντλερ (Johann Georg Hiedler) δεν τον είχε αποδεχτεί ποτέ ως γιο του. Η τροποποίηση του ονόματος Χίντλερ σε Χίτλερ ήτανε ορθογραφικό λάθος του υπαλλήλου όταν έγραφε το νέο επωνυμο του Αλόισιου!

Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήξερε ποιος ήταν ο παππούς του. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι ο ηγέτης του αντισημιτικού και εξτρεμιστικου εθνικιστικού Σοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) είχε Εβραίους ή Τσέχους προγόνους. Το καλοκαίρι του 1938, αμέσως μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, εκκένωσε και κατέστρεψε τα χωριά των γονέων και των παππούδων του στην βορειοδυτική Αυστρία. Έτσι, φρόντισε να μην ξέρει κανείς τις πραγματικές ρίζες της οικογένειάς του…

Στην πρώτη γυμνασίου, ο Αδόλφος έμεινε στην ίδια τάξη λόγω «έλλειψης φιλοπονίας» κατα τους καθηγητές του. Τελικά, το 1905 εγκατέλειψε το σχολείο χωρίς να πάρει απολυτήριο.

Από το 1905 και μετά ο Χίτλερ ήθελε να σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης, αφού θεωρουσε τον εαυτό του καλιτέχνη. Η Ακαδημία απέρριψε την αίτηση του δύο φορές λόγω έλλειψης ταλέντου. Ποτέ δεν ξέχασε την απόρριψή του από την Ακαδημία της Βιέννης. Όταν ανέβηκε στην εξουσία, εκδικήθηκε τους καθηγητές, διώκοντάς τους…

Το 1909 είχε καταλήξει σε ένα ίδρυμα άστεγων όπου έβγαζε χρήματα πουλώντας τις ζωγραφιές του.

Σε ηλικία 20 ετών στην Βιέννη, έμαθε τις θεωρίες του ρατσιστή και αντισημίτη ιδεολόγου Γιεργκ Λαντζ φον Λίμπενφελς (Jörg Lanz von Liebenfels). Επίσης αφομοισε τον αντισημιτισμό διάφορων πολιτικών, όπως του Γκέοργκ Ρίτερ φον Σένερερ (Georg Ritter von Schönerer) που ήταν «Führer» (ηγέτης) του Πανγερμανικού Κινήματος, καθώς και του δήμαρχου της Βιέννης, Δρα Καρλ Λύγκερ (Karl Lueger). Η ιδέα του Χίτλερ για μια ανώτερη, άρια φυλή, την αποκαλούμενη «φυλή κυρίων» (Herrenrasse), πρέπει να σχηματίστηκε εκείνα τα χρόνια. Ο ίδιος δεν αναφέρθηκε ποτέ στα πολιτικά του πρότυπα και είδωλα.

Τον Μάιο του 1913, μελετούσε τα έργα του ρατσιστή συγγραφέα Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (Houston Stewart Chamberlain), και απέφυγε τη στρατιωτική θητεία στην Αυστρία με τη μετακόμισή του στο Μοναχο.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Χίτλερ κατατάγηκε εθελοντικά στον γερμανικό στρατό. Ήταν υποδεκανέας στο 16ο Βαυαρικό Συνταγμα Εφέδρων Πεζικού. Τον Δεκέμβριο του 1914 πήρε το παράσημο του Σιδηρού Σταυρού, Δεύτερης Τάξης. Το 1916 τραυματίστηκε στο πόδι στη βόρεια Γαλλία. Το 1917 επιστρεψε στο μέτωπο και το 1918 παρασημοφορήθηκε με το Σιδηρό Σταυρό Πρώτης Τάξης.

Λίγο πριν τη λήξη του πολέμου, μετά από μια επίθεση, ο Χίτλερ εισήχθη στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Πάζεβαλκ. Την παροδική τύφλωσή του την απέδωσε ο ίδιος σε βλάβη των ματιών του εξαιτίας των αερίων. Μελέτες, βασσμένες στο αρχείο του στρατιωτικού νοσοκομείου, αποδεικνύουν ότι η αιτία ήταν μια υστερική αντίδραση του Χίτλερ, για τη διαφαινόμενη ήττα της Γερμανίας. Επίσης, κατά τη διάγνωση του ψυχίατρου στο νοσοκομείο, ο Χίτλερ ήτανε ψυχοπαθής και ακατάλληλος για να αναλάβει ηγετικά καθήκοντα.

Οι γερμανοί εθνικιστές δεν παραδέχονταν ήττα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και για αυτό το λόγο διάδωσαν την (ψεύτικη) θεωρία της προδοσίας των εγκληματιών του Νοέμβρη, βάσει της οποίας η γερμανική πατρίδα προδόθηκε από τους πολιτικούς και τους μαρξιστές με τη λεγόμενη «μαχαιριά στην πλάτη» (Dolchstoßlegende). Ο Χίτλερ ισχυρίστηκε αργότερα ότι η αγανάκτησή του για τον χαμένο πόλεμο και η «προδοσία» τον ώθησαν στο να ασχοληθεί με την πολιτική.

Μετά τον πόλεμο, ο Χίτλερ γύρισε στο Συνταγμα του στο Μόναχο. Εκλέγηκε ως ένας από τους αντιπροσώπους του Συντάγματος. 

το 1919 ο Χίτλερ προσλαμβάνεται από την διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων (Ράιχσβερ, Reichswehr) του Μονάχου. Ο λοχαγός Ερνστ Ρεμ (Ernst Röhm) της μαύρης Ράιχσβερ, διέκριναν σύντομα στον υποδεκανέα Χίτλερ έναν άτομο που θα μπορούσε να εξαπλώσει την εθνικιστική τους ιδεολογία. Γι’ αυτό και τον έστειλαν για μαθήματα προπαγανδιστικής ρητορικής!

Τον Σεπτεμβριο 1919 παίρνει μέρος για πρώτη φορά στη συνέλευση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (DAP, θα μετονομαστεί μετά σε NSDAP). Το κόμμα είχε ιδρυθεί απο τους Άντον Ντρέξλερ (Anton Drexler) και Καρλ Χάρερ (Karl Harrer) και προπαγάνδιζε ξενοφοβικές ιδέες, αντισημιτικές και ψευδοσοσιαλιστικές. Ο Χίτλερ πήρε μέρος στις συζητήσεις και διακρίθηκε για το ρητορικό του ταλέντο. Τότε ανακάλυψε οτι έχει ταλέντο και μπορούσε να συναρπάζει τους ακροατές του, διεγείροντας τα συναισθήματα τους. Ο Ντρέξλερ του πρότεινε να γίνει μέλος του κόμματος και έτσι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Χίτλερ έγινε μέλος του DAP και γνώρισε τον συγγραφέα Ντίτριχ Έκαρτ (Dietrich Eckart). Ο Έκαρτ συνειδητοποίησε ότι ο Χίτλερ ήτανε ικανός να κερδίσει τους εργάτες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Το 1920 ο Χίτλερ εγινε εκδότης της εφημερίδας του NSDAP «Λαϊκός Παρατηρητής» Völkischer Beobachter.

Επειδή ο Χίτλερ με τους λόγους του προσέλκυε όλο και περισσότερους ακροατές, απόκτησε μεγάλη δύναμη μέσα στο κόμμα, το οποίο εξαρτώταν απ αυτόν. Την άνοιξη του 1920 συμβάλλει στο νέο πρόγραμμα του κόμματος. Με δικιά του πρωτοβουλία, το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) μετονομάζεται σε Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών (NSDAP).

Απο τον στρατό απολύθηκε τον Μάρτιο του 1920. Γνώρίζε πολύ καλά ότι το NSDAP βασιζόταν πάνω του και το εκμεταλλεύτηκε. Τον Ιούλιο του 1921 αναγκάζει το παλιό προεδρείο σε παραίτηση και ψηφίζεται νέος πρόεδρος του κόμματος.

Μετά τη συντριβή της «Σοβιετικής Δημοκρατίας» (αριστερό κόμμα) στην Βαυαρία, κυβερνούσε ο εθνικιστής Γκούσταβ Ρίτερ βον Καρ (Gustav Ritter von Kahr), ο οποίος αντιπαθούσε την δημοκρατία και τη λεγόμενη «κόκκινη Κυβέρνηση«. Ο Χίτλερ και ο στρατηγός Έριχ Λούντεντορφ (Erich Ludendorf), που ανήκε στους συμπαθούντες του NSDAP είδαν στο πρόσωπο του Καρ ένα σύμμαχο.

Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1923 ο Χίτλερ με μερικούς ένοπλους έκανε έφοδο σε μια μπιραρία, έξω από το Μόναχο, όπου εκφωνούσε λόγο ο Καρ. Ο Καρ δέχτηκε την πρόταση του Χίτλερ να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Βερολίνου. Το επόμενο πρωί, ο Χίτλερ με έναν αριθμό υποστηρικτών του επιτέθηκε στο Βαυαρικό Υπουργείο Στρατιωτικών. Η αστυνομία έκανε χρήση όπλων και οι επιτιθέμενοι τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους 16 νεκρούς, όλοι μέλη του NSDAP. Ο Λούντεντορφ συνελήφθη στις 9 Νοεμβρίου και ο Χίτλερ μερικές μέρες αργότερα. Η δίκη για αυτούς που συμμετείχαν στο Πραξικόπημα Λούντεντορφ-Χίτλερ άρχισε στις 26 Φεβρουαρίου 1924. Με βάση τη νομοθεσία της εποχής, θα έπρεπε να καταδικαστεί ο Χίτλερ για εσχάτη προδοσία σε μακροχρόνια φυλάκιση ή να διωχθεί από τη Γερμανία, αφου είχε ακόμα αυστριακή υπηκοότητα. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήτανε επιεικής απέναντι στους ακροδεξιούς. Οι άλλοι μετέχοντες στο πραξικόπημα δεν αναλαβαν την ευθύνη για το πραξικόπημα και ο Χίτλερ το εκμεταλλεύτηκε προβάλοντας τον εαυτόν του ως  εμπνευστή του πραξικοπήματος. Έτσι το πραξικόπημα περασε στην ιστορία με το όνομά του Hitlerputsch ή Πραξικόπημα της Μπιραρίας, Beerhallputsch.

Τελικά ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση (ποινή που είναι επιεικής). Το NSDAP διαλύθηκε και κηρύχτηκε παράνομο. Από τα πέντε χρόνια της φυλάκισής του, ο Χίτλερ έκανε λιγότερο απο ένα χρόνο. Απολύθηκε τον ίδιο χρόνο (20 Δεκεμβρίου 1924) λόγω αμνηστίας που δόθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους. Στη φυλακή, μαζί με τον γραμματέα του, Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess), γράφει μέρος του βιβλίου του, Mein Kampf (Ο Αγών μου), στο οποίο εξηγεί τους πολιτικούς του στόχους και την ιδεολογία του εθνικου σοσιαλισμού (Nationalsozialismus).

Χάρη στα ρεπορτάζ για τη δίκη, γίνεται γνωστός και στη βόρειο Γερμανία ως ο ριζοσπάστης εθνικιστής πολιτικός της Γερμανίας. Έτσι, έγινε διάσημος και απόκτησε επιρροή σε πολλά άλλα εθνικιστικά κινήματα εκτός του NSDAP. Μέχρι τότε έβλεπε τον εαυτό του σαν ένα εργατη αλλά από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να βλέπει τον εαυτό του κατάλληλο για τον ρόλο του μεγάλου ηγέτη (Führer).

Το NSDAP επανιδρύθηκε, και αποφάσισε να εφαρμόσει τη «στρατηγική της νομιμότητας» κερδίζοντας την εξουσία με νόμιμα μέσα και ύστερα να εγκαθιδρύσει την ναζιστική δικτατορία, την οποία είχε στο μυαλό του.

Το 1925 χάνει την αυστριακή υπηκοότητα μετά απο δική του αίτηση. Τα επόμενα εφτά χρόνια ζεί χωρίς υπηκοότητα. Αφοσιώθηκε στην επανίδρυση και αναδιοργάνωση του NSDAP. Το κόμμα αποτέλεσε βάση της νέας του στρατηγικής που ηταν να αποκτήσει την κυβερνητική εξουσία με νόμιμα μέσα. Στην αρχή το NSDAP στηρίζεται στις συνδρομές των μελών του και κάποιων λίγων πλούσιων υποστηρικτών. Η αριστοκρατία και η πλειοψηφία των μεγαλοαστών προτιμούσαν τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου. Με τον καιρό φυσικά η κατάσταση άλλάξε και το NSDAP αποκτούσε δύναμη μέσα στο στρατό και τη βιομηχανία.

Ο στρατός σκεφτόταν ότι με το Χίτλερ στην Καγκελαρία θα μπορούσε να πετύχει την εθνική ανόρθωση της Γερμανίας. Εθνικιστικά και συντηρητικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής αρχίζουν να τον υποστηρίζουν επειδή νομίζουν ότι με την άνοδό του στην εξουσία, η Γερμανία θα αποκτήσει πολιτική σταθερότητα κατω απο μια αυταρχική μοναρχία.

Τέλη Φεβρουαρίου του 1932 και εγκρίνεται η αίτησή του για απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας. Έτσι αποκτά το δικαίωμα να είναι υποψήφιος στις εθνικές εκλογές του 1932. Το NSDAP αναδεικνύεται ως το ισχυρότερο κόμμα και κερδίζει τις περισσότερες έδρες στη Βουλή. Ο τότε πρόεδρος Χίντενμπουργκ επηρεασμένος από το εθνικιστικό κλίμα, πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει τους εθνικοσοσιαλιστές και καλεί το Χίτλερ να αναλάβει την καγκελαρία. Στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ διορίζεται καγκελάριος της Γερμανίας. Η διαδικασία αναρρίχησης των Εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία ονομάζεται Machtergreifung.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1933 πυρπολείται το Ράιχσταγκ (κοινοβούλιο). Ως δράστης συνελήφθη ο Μαρίνους βαν ντερ Λούμπε (Marinus van der Lubbe) που κατηγορήθηκε από τους ναζιστές ότι ήθελε να διαμαρτυρηθεί για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (ηταν κουμμουνιστής). Ο εμπρησμός ήταν πιθανότατα προβοκάτσια της χιτλερικής κυβέρνησης. Με τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ ο Χίτλερ πείθει τον πρόεδρο να εκδώσει διάταγμα βάσει του άρθρου 48 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Με αυτό, ο Χίτλερ πήρε την εξουσιοδότηση να καταργήσει τα κυριότερα πολιτικά δικαιώματα των Γερμανών για ένα διάστημα και να αρχίσει διωγμούς και συλλήψεις κομμουνιστών και αριστερών.

Η εξουσιοδότηση που είχε πάρει από τον Χίντεμπουργκ ήτανε περιορισμένου χρόνου. Έτσι ο Χίτλερ Ζήτησε να του δοθούν έκτακτες εξουσίες βάσει του Ermächtigungsgesetz, ο οποίος λέγεται επίσημα και «Νόμος αποτροπής κινδύνου για το λαό και το Ράιχ». Για ενεργοποίηση του νόμου αυτού ο Χίτλερ χρειάστηκε την υποστήριξη των δύο τρίτων της βουλής. Οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD, 81 άτομα) καταζητούνται και συλλαμβάνονται και οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος τρομοκρατούνται από ομάδες των SA, (Sturmabteilung- Τάγματα Εφόδου).

Έτσι, στις 24 Μαρτίου 1933 το Ράιχσταγκ αποφασίζει με βάση το Ermächtigungsgesetz την παραχώρηση όλης της νομοθετικής εξουσίας στην κυβέρνηση.

Με την απόφαση αυτή αρχίζει στην Γερμανία η περίοδος της εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας, που  ονομαζόταν από τους εθνικοσοσιαλιστές «Τρίτο Ράιχ».

1 Ιουλίου 1933 και καθιερώθηκε η «Δωρεά-για-τον-Αδόλφο-Χίτλερ της γερμανικής οικονομίας» (Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft), με την οποία υποχρεώνονται οι επιχειρήσεις να καταβάλλουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό των κερδών τους στο NSDAP. Μέχρι το 1945 συγκεντρώθηκαν κάπου 700 εκατομμύρια Μάρκα στους λογαριασμούς του κόμματος.

30 Ιουνίου με 1 Ιουλίου 1934 (Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών). Με διαταγή του Χίτλερ δολοφονούνται  η ηγεσία των SA, στρατιωτικοί και πολιτικοί αντίπαλοι του Χίτλερ. Περίπου 200 άτομα βρίσκουν το θάνατο αυτές τις μέρες. Η ενέργεια αυτή αμνηστεύεται με νόμο του Χίτλερ λίγες μέρες αργότερα, γιατί θεωρείται σαν προληπτικό μέτρο κατά του (υποτιθέμενου) αναμενόμενου πραξικοπήματος του αρχηγού των SA Ερνστ Ρεμ. Σ αυτή τη μαζική δολοφονία ο Χίτλερ επηρεάστηκε κυρίως από τον αρχηγό των SS Χάινριχ Χίμλερ και τον Χέρμαν Γκαίριγκ, οι οποίοι ήθελαν να εξουδετερώσουν τον Ρεμ.

Μετά το θάνατο του Προέδρου Χίντενμπουργκ στις 2 Αυγούστου 1934 ο γερμανικός στρατός (Reichswehr, που το 1935 μετονομάζεται σε Wehrmacht) ορκίστηκε στο πρόσωπο του Χίτλερ, ο οποίος ήτανε Πρόεδρος του Κράτους και είχε τον τίτλο «Ηγέτης και Καγκελάριος» (Führer und Reichskanzler).

Τον Ιανουάριο του 1938, ο Χίτλερ αναλαβε την αρχηγία της Βέρμαχτ. Ο μέχρι τότε αρχηγός του στρατού και ο υπουργός Άμυνας αναγκάζονται να παραιτηθούν, αφού σύμφωνα με σκευωρία των SS του Χίμλερ, ήτανε ομοφυλόφιλοι.

Ο Χίτλερ μέχρι και το θάνατό του, έκανε επιθέσεις στους Εβραίους και σε άλλες αποκαλούμενες «κατώτερες φυλές», στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν και οι Ρομά (Τσιγγάνοι), οι Πολωνοί και οι Ρώσοι. Κατά τη γνώμη του οι άρρωστοι και ανάπηροι (σωματικά ή πνευματικά) δεν άξίζε να ζουν (lebensunwert). Η παγκόσμια ιστορία, ήταν μια μάχη στην οποία οι «δυνατές» φυλές θα εξαλείψουν τις «αδύναμες» και οι «ισχυροτέρες» φυλές τις «ασθενέστερες». Έτσι το 1929, στο συνέδριο του NSDAP είπε: «Εάν στην Γερμανία γεννιόνταν κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο παιδιά και εξολοθρεύαμε από αυτά 700.000-800.000, τα πιο αδύναμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως η αναβάθμιση της δύναμης.». Αυτό και άλλα πολλά από αυτά που είπε αποδεικνύουν ότι η πραγματοποίηση των ρατσιστικών του αντιλήψεων και του κοινωνικού δαρβινισμού ήταν βασικός του στόχος και όχι απλά ένα «δευτερεύον στοιχείο» του προγράμματος των εθνικοσοσιαλιστών.

Ο αντισημιτισμός του Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών έγινε για πρώτη φορά εμφανής στις διακρίσεις και στην στέρηση των δικαιωμάτων των Εβραίων και οδήγησε, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου στο Ολοκαύτωμα. Η αποκαλούμενη «Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος» (Endlösung), την οποία είχε υποδείξει ο Χίτλερ, είχε ως θύματα περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίους, σε όλη την Ευρώπη. Τα πραγματικά αίτια του αντισημιτισμού του δεν προέκυψαν μόνο από τα προσωπικά του πάθη. Ο Χίτλερ είχε πρόβλημα να ενώσει πολλές μερίδες του γερμανικού λαού κάτω από την επιρροή του και οι Εβραίοι έπαιξαν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, ο οποίος ευθυνόταν για όλα ανεξαιρέτως τα δεινά της Γερμανίας. ‘Ετσι, ο Χίτλερ απέδωσε στους Εβραίους την κακή στάση των πολιτικών ηγετών της Γερμανίας και την ήττα της στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και την οικονομική κρίση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Την όλη υπόθεση χειριζόταν ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς καταφέρνοντας έτσι να ξεπεραστούν τα εμπόδια συνένωσης ασυμβίβαστων κοινωνικών ομάδων. Ο αντισημιτισμός υπήρξε για τους Ναζί μοχλός της πολιτικής χειραγώγησης μιας χώρας, η οποία επρόκειτο να υποταχθεί στο δόγμα: ένα έθνος, ένας λαός, ένας φύρερ (Ein Nation, ein Volk, ein Führer).

Οι διακρίσεις στην Γερμανία αρχίζουν να υλοποιούνται λίγες μέρες μετά την έκδοση του Εξουσιοδοτικού νόμου (Ermächtigungsgesetz) από το Γερμανικό Κοινοβούλιο, στις 24 Μαρτίου 1933. Τον Απρίλιο του 1933 η νέα κυβέρνηση συνιστά το μποϊκοτάρισμα των εβραϊκών καταστημάτων για μια μέρα σαν απάντηση στην «απαίσια εβραϊκή προπαγάνδα» του εξωτερικού. Ακολουθησαν διατάξεις και νόμοι που περιορίζαν όλο και περισσότερο τα δικαιώματα των Εβραίων και τους υποβιβάζαν σε πολίτες πολύ κατώτερης κατηγορίας. Βάσει του «Νόμου για την αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών» δεν είχαν το δικαίωμα να δουλέψουν στο δημόσιο. Όσοι Εβραίοι εργάζονταν μέχρι τότε στο δημόσιο απολύθηκαν. Απαγορεύτηκε σε εβραίους γιατρούς και δικηγόρους να έχουν πελάτες μη Εβραίους.

Με τους φανερά ρατσιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης το 1935, οι Εβραίοι έχασαν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Οι νόμοι απαγορευαν το γάμο μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων και οι σεξουαλικές σχέσεις με Εβραίους, που ονομάζονταν «φυλετική ντροπή» (Rassenschande) τιμωρούνταν. Το κράτος και το Κόμμα υποστηριξε την αρειοποίηση. Στους Εβραίους που θέλουν να μεταναστεύσουν, επιβλήθηκε ο «φόρος φυγής από το Ράιχ». Με τον φόρο αυτό δεν τους απομενε αξιόλογη περιουσία όταν εγκατελείπαν τη Γερμανία. Η καταδίωξη των Εβραίων είχε αποκορυφωμα την 9 Νοεμβρίου 1938 (Η Νύχτα των Κρυστάλλων – Kristallnacht). Ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς οργανωσει με διαταγή του Χίτλερ, βίαια επεισόδια με στόχο τις εβραϊκές κοινότητες και συναγωγές, οι οποίες πυρπολήθηκαν σε ολόκληρο το Ράιχ. Επίσημα, τα επεισόδια αυτά παρουσιαστηκαν ως «αυθόρμητο ξέσπασμα της λαϊκής οργής» κατά των Εβραίων.

Με την έναρξη του πολέμου, ο Χίτλερ περασε από την απέλαση των Εβραίων στην ολική εξόντωσή τους. Η μετανάστευση των Εβραίων  απαγορεύτηκε. Στόχος δεν ήταν μόνο οι Εβραίοι της Γερμανίας, αλλά όλοι οι Εβραίοι των περιοχών κατω από τη Γερμανία. Από την 1 Σεπτεμβρίου 1941 ο Χίτλερ υποχρεωσε όλους τους Εβραίους άνω των 6 ετών να φέρουν στα ρούχα ένα κίτρινο αστέρι, το οποίο επρεπε να είναι αρκετά ευδιάκριτο. Τους απαγορεύτηκε, μεταξύ άλλων, η χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς καθώς και αυτοκινήτων, ραδιοφώνων ή ακόμη και η κατοχή κατοικίδιων ζώων. Οι Εβραίοι μεταφέρθηκαν σε περιοχές ελέγχου ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το 1942 κατασκευάστηκαν στην κατεχόμενη Πολωνία στρατόπεδα εξόντωσης (όπως το Άουσβιτς). Αυτά εξυπηρετησαν την μαζική δολοφονία Ρώσων, Πολωνών, Ρομά, Εβραίων και ακόμη και Γερμανών αντιστασιακών.

Εκτός από την εξόντωση των Εβραίων και τη διατήρηση της κυριαρχίας μέσο της μόνιμης δικτατορίας, ο Χίτλερ είχε ακόμα ένα στόχο, που τον είχε καθορίσει στο Mein Kampf. Αυτός, δεν ήτανε άλλος απο το να κάνει τη Γερμανία παγκόσμια δύναμη, ακυρώνοντας την Συνθήκη των Βερσαλλιών 1918 και να κατακτησει μεγάλες εκτάσεις στην Ανατολή, που τις ονόμαζε «ζωτικός χώρος» (Lebensraum). Ο Χίτλερ έτσι, προετοιμαζε τον επόμενο πόλεμο.

Οι σχεδιαζόμενες κατακτήσεις στόχευαν, στην ουσία, τη Σοβιετική Ένωση. Επειδή την πολιτική αυτή την παρουσίαζε σαν «αγώνα ενάντια στον μπολσεβικισμό», πολλοί δυτικοί πολιτικοί θεωρούσαν τη ναζιστική Γερμανία ως «φρούριο» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και άφησαν επι μεγάλο χρονικό διάστημα τον Χίτλερ ανενόχλητο.

Μετά την εισβολή του γερμανικού στρατού στην Πράγα, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο ετοιμάστηκαν για πολεμο και στράφηκαν προς τη Σοβιετική Ένωση επιδιώκοντας συμμαχία με τον Ιωσήφ Στάλιν.

Ο Στάλιν, ήθελε να κερδίσει χρόνο για να αναδιοργανώσει τον Κόκκινο Στρατό, που πρόσφατα (1934) είχε εκκαθαριστεί από τους έμπειρους αξιωματικούς του. Από την άλλη ο Χίτλερ δεν ήθελε πόλεμο σε δυο μέτωπα, όπως συνέβη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914. Έτσι, στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφηκε ‘Σύμφωνο μη Επίθεσης’ μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Γερμανίας. Το σύμφωνο, προέβλεπε τον χωρισμό της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνίας, Ρουμανίας) σε γερμανική και σοβιετική «σφαίρα συμφερόντων».

Ο Χίτλερ ζήτησε παραχώρηση του Πολωνικού Διάδρομου μεταξύ της Πομερανίας και της Ανατολικής Πρωσίας και την προσάρτηση της ελεύθερης πόλης του Gdansk στο Ράιχ. Το ίδιο διάστημα αυξάνονται και οι ανταποκρίσεις του ελεγχόμενου από την κυβέρνηση γερμανικού Τύπου για δήθεν θηριωδίες και σφαγές στην Πολωνία εναντίον της γερμανικής μειονότητας της χώρας. Ο Τύπος απαιτεί να δοθεί απάντηση σε αυτές τις «προκλήσεις».

Βραδυ 31 Αυγούστου και 1 Σεπτεμβρίου ομάδες SS, φορώντας στολές του πολωνικού στρατού, σκηνοθετούν επίθεση κατά του γερμανικού ραδιοφωνικού σταθμού Γκλάιβιτς, στην Γκλίβιτσε της Πολωνίας. Αργότερα παρουσιάζονται στον Τύπο πτώματα αιχμάλωτων από στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ντυμένα και αυτά με πολωνικές στολές, ως πτώματα των Πολωνών «επιτιθέμενων».
Την 1 Σεπτεμβρίου, ο Χίτλερ ανακοινώνει στο Ράιχσταγκ ότι η Πολωνία επιτέθηκε στην Γερμανία και ότι από τις 5.45 το πρωί οι γερμανικές δυνάμεις αντεπιτίθενται. Η Βέρμαχτ εισβάλλει στην Πολωνία απ τις 4,45, πριν καν την κήρυξη του πόλεμου! Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με ότι είχε συμβεί στην περίπτωση της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία ένα χρόνο πριν, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία τηρησαν τις συμμαχικές τους υποχρεώσεις και κήρυξαν πόλεμο κατά της Γερμανίας. Έτσι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει. Η Πολωνία καταρρευσε και κατακτήθηκε απο τον Χίτλερ σε 18 μέρες. Βάσει του ‘Σύμφωνου μη Επίθεσης’ , ο Κόκκινος Στρατός καταλαβε την ανατολική Πολωνία στις 17 Σεπτεμβρίου 1939.

Ο Χίτλερ είχε στρατιωτικές επιτυχίες την άνοιξη του 1940. Οι γερμανικές δυνάμεις υπόταξαν με αστραπιαίους πόλεμους (Blitzkrieg) Δανία, Νορβηγία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο και Γαλλία.

Το φθινόπωρο του ίδιου έτους η Βασιλική Αεροπορία της Αγγλίας (RAF) προκάλεσε στην γερμανική Λουφτβάφε την πρώτη της σημαντική ήττα στην Μάχη της Αγγλίας. Στο μεταξύ ο Ουίνστων Τσώρτσιλ ήτανε αντίθετος σε κάθε είδους συμβιβασμό με τον Χίτλερ, ενώ ο Χίτλερ θεωρούσε τη Μεγάλη Βρετανία ως πιθανό σύμμαχο. Έτσι έκανε την πρόταση, να μην ενοχλήσει τη Βρετανία, εφόσον αυτή αναγνώριζε τη γερμανική κυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο Τσώρτσιλ, αρνήθηκε τη συνεννόηση με τον Χίτλερ.

Αφού οι γερμανικές δυνάμεις δεν καταφεραν να αποκτήσουν την κυριαρχία στον εναέριο χώρο της Βρετανίας, ο Χίτλερ σχεδίασε την απόβαση στη Νότια Αγγλία από τη θάλασσα, με τη λεγόμενη Επιχείρηση Θαλάσσιος Λέων (Seelowe). Την άνοιξη του 1941εγκαταλειψε οριστικά αυτό το σχέδιο. Κατά τη γνώμη του, το Ηνωμένο Βασίλειο δεν αποτελούσε σοβαρή στρατιωτική απειλή. Οι Βρετανοί (κατα τον Χίτλερ) στηριζονταν στην ΕΣΣΔ. Συντρίβοντάς την ΕΣΣΔ θα κατερρευε και η Βρετανία. Έτσι, στράφηκε στον πραγματικό του στόχο, στην επέκταση στην Ανατολή.

Αφού η φασιστική Ιταλία απέτυχε στην κατάληψη της Ελλάδας και οι Έλληνες με αντεπίθεση ανάγκασαν τους Ιταλούς να υποχωρήσουν βαθιά μέσα στην Αλβανία, ο Χίτλερ έστειλε στρατιωτική βοήθεια στον Μουσολίνι. Με την κατάκτηση των Βαλκανίων, ήθελε να εξασφαλίσει το νότιο πλευρό του γερμανικού στρατού, για τη σχεδιασμένη εισβολή στην ΕΣΣΔ. Η επίθεση κατά της ΕΣΣΔ έγινε τελικά στις 22 Ιουνίου 1941 (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα). Η επιχείρηση είχε αρχικά προγραμματισθεί για τις αρχές Μαΐου, αλλά καθυστέρησε λόγω της επέμβασης της Βέρμαχτ στα Βαλκάνια και αποδείχτηκε μοιραία για την έκβαση του πολέμου. Η ναζιστική προπαγάνδα παρουσιάζει τον πόλεμο ως αγώνα μεταξύ του αντικομμουνισμoύ, του αντιμπολσεβικισμού και του «πολιτισμού της Εσπερίας» ενάντια στην «ασιατική βαρβαρότητα» και τον «εβραϊκό μπολσεβικισμό». Στην πραγματικότητα, ήτανε ένας ληστρικός και εξολοθρευτικός πόλεμος. Εξυπηρετούσε μόνο το σκοπό της κατάκτησης «ζωτικού χώρου» (lebensraum) για την «άρεια φυλή» και οι πληθυσμοί των κατακτημένων περιοχών, θα υποδουλώνονταν και θα καταστρέφονταν ολοκληροτικά, όπως γινότανε με τους Εβραίους.

Μετά από τις αρχικές επιτυχίες, η επίθεση της Βέρμαχτ αναχαιτίστηκε τον Δεκέμβριο του 1941, λίγο έξω από τη Μόσχα. Τον ίδιο μήνα η σύμμαχος της Γερμανίας Ιαπωνία, επιτέθηκε στην αμερικανική ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ. Οι ΗΠΑ κύρηξαν πόλεμο στην Ιαπωνία και μπήκαν και επισήμως στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Χίτλερ κηρυξε στις 7 Δεκεμβρίου του 1941 τον πόλεμο στις ΗΠΑ. Η Βέρμαχτ περνάει ξανά στην επίθεση το 1942, αλλά, στις αρχές του 1943 θα υποστεί, στην Mάχη του Στάλιγκραντ, την μεγαλύτερή της ήττα. Η μάχη του Στάλιγκραντ θεωρείται το σημείο καμπής του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Υπεύθυνος γι’ αυτή τη βαριά ήττα ήταν ο ίδιος ο Χίτλερ, που είχε απαγορεύσει την υποχώρηση από το Στάλινγκραντ, με αποτέλεσμα τον εκμηδενισμό της 6ης Στρατιάς της Βέρμαχτ.

Το ίδιο έτος οι εναέριες συμμαχικές δυνάμεις κερδίζουν την υπεροχή στον εναέριο χώρο της Γερμανίας και αρχίζουν οι βομβαρδισμοί των γερμανικών πόλεων. Πολλές γερμανικές πόλεις έγιναν στάχτη. Μια από τις αιτίες ήταν ότι η γερμανική αεροπορική βιομηχανία με διαταγή του Χίτλερ, κατασκεύαζε περισσότερα βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα παρά ελαφρά καταδιωκτικά, που θα μπορούσαν να αποτρέψουν ή να μειώσουν τις επιθέσεις στις γερμανικές πόλεις. Μια επιπλέον αιτία ήταν ότι ο Χέρμαν Γκέρινγκ ο επικεφαλής της Λουφτβάφφε, δεν πολυασχολήθηκε με αυτή, παραμελώντας τις τεχνολογικές βελτιώσεις και την εκπαίδευση των ιπτάμενων πληρωμάτων.

Στις 6 Ιουνίου του 1944 οι δυτικοί Σύμμαχοι ανοίγουν και δεύτερο μέτωπο με την απόβαση τους στη Νορμανδία. Και αυτό επίσης οφείλεται σε στρατηγικές αποφάσεις του Χίτλερ, που περιείχαν σοβαρά λάθη, την ώρα που η ναζιστική προπαγάνδα τον υμνούσε ως το «μεγαλύτερο στρατηλάτη όλων των εποχών». Παρ’ όλες τις ήττες, τις τεράστιες απώλειες του άμαχου πληθυσμού και τις φοβερές καταστροφές, και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει από το 1943 ότι δεν ήταν πλέον εφικτή μια στρατιωτική νίκη, συνέχισε τον πόλεμο ακόμα δύο χρόνια. Η προσωπική του ανάμειξη στη διεξαγωγή του πολέμου, με το να απογορεύσει την έγκαιρη υποχώρηση σε τμήματα του στρατού που κινδύνευαν, είχε σαν αποτέλεσμα να υποστεί η Βέρμαχτ μαζικές απώλειες.

Έτσι, περνούν δύο χρόνια στα οποία οι Γερμανοί έχασαν μάχες και δυνάμεις. Την άνοιξη του 1945 οταν οι Σύμμαχοι φτάνουν στον ποταμό Έλβα και ο Κόκκινος Στρατός βρίσκεται στο κέντρο του Βερολίνου, ο Χίτλερ φοβούμενος ότι θα κληθεί να απολογηθεί προσωπικά για τα εγκλήματά του, αποφασίζει να αυτοκτονήσει.

Για να πραγματοποιήσει τις ιδέες του, ο Αδόλφος Χίτλερ προκάλεσε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε περίπου 60 εκατομμύρια ανθρώπους, από τους οποίους τα 20 εκατομμύρια ήταν Σοβιετικοί. Ακόμη, στρατιώτες και πολίτες εξαιτίας της πολιτικής του, τραυματίστηκαν, έμειναν άστεγοι, απελάθηκαν, εξορίστηκαν, ή φυλακίστηκαν. Εκατομμύρια κόσμου πέρασε φριχτά βασανιστήρια ενώ αρκετοί έγιναν πειραματόζωα των Ες-Ες. Συνέπειες της πολιτικής του ήταν η διάλυση του Γερμανικού κράτους, η καταστροφή ενός μεγάλου τμήματος της Ευρώπης, η ηγεμονία για 40 χρόνια της Ε.Σ.Σ.Δ. στην Ανατολική Ευρώπη και η διαίρεση της Γερμανίας και της Ευρώπης σε δύο αντίθετα, εχθρικά στρατόπεδα, μέχρι το 1989/90.

Η κατάσταση της υγείας του Χίτλερ όλο και χειροτερευε με την εξέλιξη του πολέμου. Υπέφερε από πάρκινσον σε προχωρημένο στάδιο και από παραφροσύνη. Διατηρούσε όμως την δύναμη της αυθυποβολής η οποία τον έκανε Φύρερ. Στις 19 Μαρτίου του 1945 έδωσε τη διαταγή «Νέρων» για την καταστροφή του γερμανικού κράτους, κατά την υποχώρηση των μονάδων της Βέρμαχτ. Αυτή η διαταγή ήτανε σύμφωνη με τον τρόπο σκέψης του Χίτλερ, που εκφράζεται με την επιλογή «νίκη ή καταστροφή». Στον εχθρό δεν έπρεπε να αφεθεί παρά μόνο «καμμένη γη». Κατά τη γνώμη του, το μέλλον ανήκε πλέον στον λαό της ανατολής, ο οποίος αποδείχτηκε ισχυρότερος, ενώ οι Γερμανοί λόγω της ήττας τους, έχασαν το δικαίωμα ύπαρξης!

Στις 22 Απριλίου 1945 ο Χίτλερ καταρρέει όταν πληροφορείται στο υπόγειο καταφύγιο, κάτω από την Καγκελαρία στο Βερολίνο, ότι η επίθεση που είχε διατάξει δεν είχε εκτελεστεί από τον Αρχηγό των μονάδων των Ες-Ες Στάινερ. Ο Χίτλερ είπε ότι όλα πλέον χάθηκαν και ότι όλοι τον έχουν προδώσει. Άφησε ελεύθερο ένα μέρος του προσωπικού του και αρνήθηκε να εγκαταλείψει το Βερολίνο. Διέταξε τον αρχιϋπασπιστή του, Γιούλιους Σάουμπ, να κάψει όλα τα προσωπικά του στοιχεία και έγγραφα που βρίσκονταν στην Καγκελαρία και στο Καταφύγιο, καθώς και όσα βρίσκονταν στο Μόναχο.

Τις τελευταίες μέρες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ο Χίτλερ μοίραζε δηλητήριο σε αυτούς που παρέμειναν μαζί του στο Καταφύγιο. Στις 29 Απριλίου παντρεύτηκε τη σύντροφο του Εύα Μπράουν και την επόμενη μέρα στις 3.30, αυτοκτονησαν και οι δύο με υδροκυάνιο. ο Χίτλερ πρίν πεθάνει, έβαλε ένα πιστόλι στο στόμα του και πυροβόλησε…

Πηγη πληροφοριών: http://en.wikipedia.org/

Οι πιο τρελοί ηγέτες στην ιστορία – Μέρος Α’

 

Διάβαζα τις τελευταίες μέρες για άτομα στην πορεία της ιστορίας, ηγετικές μορφές, οι οποίοι είχανε μια γερή δόση τρέλας. Άλλοι πιο πολύ κι άλλοι πιο λίγο, ο καθένας με το δικό του είδος τρέλας. Ψυχοπαθείς και εγκληματίες, όλοι τους τρελοί και παλαβοί…

Ανθρώποι (εαν μπορεί κανείς να τους θεωρήσει τέτοιους) οι οποίοι εύχομαι να μην είχανε γεννηθεί.

Έκανα μια μικρή λίστα με 3 απ αυτούς, αν και έχω αφήσει έξω κι άλλες περιπτωσάρες για τις οποίες ίσως να γράψω μια άλλη φορά.

Ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά στη λίστα…

Νέρωνας

Νέρων: 15 Δεκεμβρίου 37μ.Χ - 9 Ιουνίου 68μ.Χ

Ο Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Αύγουστος Γερμανικός, είχε υιοθετηθεί απο τον μεγάλο θείο του Κλαυδιο για να τον διαδεχτεί στον αυτοκρατορικό θρόνο. Το 54μ.Χ, με το θάνατο του Κλαυδιου, ο Νέρων έγινε αυτοκράτορας της Ρώμης. Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν οτι η 4η γυναίκα του Κλαυδιου, Αγριππίνα, τον δηλητηρίασε ωστε ο θετός της γιός Νέρων, να πάρει τη θέση του.

Τα πρώτα χρόνια κύλησαν ομαλά αφού ο Νέρων στα 16 του, επηρεαζόταν απο τους σύμβουλους του Σενέκα και Βούρο. Οταν ο Νέρων απέκτησε ερωμένη την Κλαυδια Ακτε (πρωην σκλάβα), η Αγριππίνα προσπάθησε να επέμβει στα προσωπικά του και αυτός την απέκοψε εντελώς, διαταζοντας την απομακρυνση της απο το παλάτι. Η Αγριππίνα, στραφηκε στον 3ο γιό του Κλαυδιου, τον Μπριτάνικο (ο οποίος θα τανε ο διάδοχος εαν ο Κλαυδιος δεν υιοθετούσε τον Νέρων)και ήθελε να προωθήσει την ιδέα οτι αυτός έπρεπε να είναι αυτοκράτορας, που ήταν αίμα και πραγματικός γιός του Κλαυδιου. Ο Νέρων, μια μέρα πριν ο Μπριτάνικος ενηληκιωθεί, τον δηλητηρίασε και τον σκότωσε. 

Τα επόμενα χρόνια μάζεψε όλη τη δύναμη της εξουσίας που μπορούσε στο πρόσωπό του, έδιωξε τους συμβουλους του, σκότωσε αυτούς που θεωρούσε εχθρούς μεταξύ αυτών την ερωμενη του Οκταβία, την ίδια του τη μητέρα, την αδερφή του Αντωνία και τη δεύτερη γυναίκα του την Ποππαία. Εξόντωσε ακόμα πολλούς λόγιους της Ρώμης, μεταξύ των οποίων και το δάσκαλό του  Σενέκα, τον οποίο υποχρέωσε να αυτοκτονήσει. Διοργάνωνε οργια, τα έξοδα των οποίων κάλυψε με δήμευση περιουσιών των Ρωμαίων και γενικά δεν δίσταζε να αφαιρέσει ζωές οταν ένιωθε να απειλείται.

Αποκορύφωση της τρέλας του αποτελεί η πυρπόληση της Ρώμης. Στην απόφαση αυτή κατέληξε με σκοπό να δημιουργήσει μία πηγή έμπνευσης στην… καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα, που πίστευε ότι είχε. Στην πόλη, που αποτεφρώθηκε κατά το μισό, οι άνθρωποι έτρεχαν για να σωθούν, ενώ εκείνος από τον πύργο του Μαικήνα παρακολουθούσε και έπαιζε στην λύρα του στίχους του  Ομήρου (Ἰλίου πέρσις). Ο λαός τότε στράφηκε εναντίον του με απειλητικές διαθέσεις και ο Νέρων, για να αποφύγει τις συνέπειες, απέδωσε την ενέργεια στους Χριστιανούς.

Έτσι, ξεκίνησε ο πρώτος μεγάλος διωγμός των Χριστιανών (64 μ.Χ.). Πολλοί πιστοί σταυρώθηκαν, ρίχτηκαν στα σκυλιά, βασάνιστηκαν, κάηκαν ζωντανοί. Μεταξύ αυτών και οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος.

Το 68μ.Χ ο Νέρων, ανακυρήχθηκε εχθρός της Ρώμης απ τη σύγκλητο και η τιμωρία ήταν θάνατος δια ξυλοδαρμού. Ο Νέρων ακούγοντας τους καβαλάρηδες να πλησιάζουν για να τον πάρουν, με τη βοήθεια του γραμματέα του Επαφρόδιτου, αυτοκτόνησε καρφώνοντας ένα μαχαίρι στο λαιμό του…

Καλιγούλας

Καλιγούλας: 31 Αυγούστου 12μ.Χ - 24 Ιανουαρίου 41μ.Χ

Θείος του Νέρωνα (απ οτι φαίνεται η τρέλα ήτανε οικογενειακή υπόθεση), ο οποίος διετέλεσε αυτοκράτορας απ το 37 μέχρι το 41 μ.Χ. Μετά τα πρώτα 2 χρόνια σαν αυτοκράτορας, ο Καλιγουλας, έπεσε βαριά άρρωστος. Ο Φίλωνας ο Αλεξανδρεύς ήταν ο μονος ιστορικός που περιγραψε την αρρώστια του. Είχε γραψει οτι η ασθένεια αυτή, ήτανε αποτέλεσμα απ τα πολλά λουτρά, το σέξ & τα όργια και την υπερβολική κατανάλωση ποτού.

Ο Καλιγουλας ανάρρωσε αλλά ο Φίλων λέει οτι η εμπειρία του που τον έφερε τοσο κοντά στο θάνατο, ήτανε το σημείο που αλλάξανε όλα. Οταν κατάφερε να επανελθει, είχε πλέον τρελαθεί.

Σκότωσε αρκετούς πιστούς ακόλουθους οι οποίοι οταν ήταν άρρωστος, έιχαν πει οτι θα δώσουν τη ζωή τους για να γίνει καλα. Επίσης, έδιωξε τη γυναίκα του και ανάγκασε τον πεθερό και τον ξάδελφο του να αυτοκτονήσουν.

Την ίδια χρονιά, σκότωσε δικαστές και άρχισε να εκτελεί κατηγορουμένους χωρίς να περάσουν απο πλήρη δίκη. Το πιο τρανο παράδειγμα, ήταν η εξόντωση του Μάρκου, ο οποίος τον είχε βοηθήσει να γίνει αυτοκράτορας.

Μετά, αποφάσισε να ανοίξει τα θησαυροφυλάκια και να δώσει στον κόσμο, ώστε να τους βοηθήσει. Έτσι σε κάποιο σημείο, η οικονομία έφτασε σε σημείο κρίσης και ο Καλιγούλας, άρχισε να κατηγορεί ψευδός και να εκτελεί διαφορους για να κατάσχει τις περιουσίες τους. Πολλές επιτροπες και στρατιωτικοί, αναγκάστηκαν να δώσουν λεφτά και περιουσίες στο κράτος. Αυξήθηκαν οι φόροι και μέσα σε όλα τα άλλα, έβγαζε σε δημοπρασία τις ζωές των μονομάχων της Αρένας.

Το 39μ.χ ήρθε σε αντιπαράθεση με τη Σύγκλητο, με αποτέλεσμα να περάσει αρκετά μέλη της απο δίκη. Πολλοί πέθαναν και άλλοι χάθηκαν…

Πολλές φορές έπερνε το άλογο του στολισμενο με πετράδια στη Σύγκλητο και τους έλεγε οτι το άλογο του ήτανε καλύτερο απ αυτούς!

Το 40μ.Χ άρχισε να δείχνει την τρέλα του σε όλο της το μεγαλείο. Άρχισε να θεωρεί τον εαυτό του Θεό και πολλές φορές εμφανιζόταν ντυμένος σαν Ηρακλης, Απόλλωνας, ακόμη και σαν Αφροδίτη! αναφερότανε στον εαυτό του ως Θεός και στα δημόσια έγγραφα, αναφερότανε ως Κρόνος! Διαμόρφωσε μια μικρή περιοχή της Αυτοκρατορίας έτσι ώστε να ναι ο τόπος λατρέιας του και 2 ναοί στη Ρώμη δημιουργήθηκαν για να τον λατρεύουν. Ο ναός του Καστορ και του Πολυδεύκη είχε αφιερωθεί στον Καλιγούλα, ο οποίος εμφανιζότανε κατα καιρούς για να λατρευτεί. Το άλογό του, το διόρισε ιερέα του ναού! Με τον καιρό, είχε αναγκάσει τους πάντες να τον λατρεύουν ως ζωντανό Θεό! 

Πέρα απ τα πιο πάνω, ο Καλιγούλας πήγαινε με γυναίκες άλλων και το καυχιότανε, σκότωνε για διασκέδαση/ψυχαγωγία, έκανε σεξ με τις 3 αδελφές του (Αγριππίνα (θετή μάνα του Νέρων), Ντρουσίλα και Ιούλια Λιβιλα) τις οποίες προωθούσε και σε άλλους άντρες. Πηγές λένε οτι έστελνε τα στρατευματα του σε παράλογες ασκήσεις και είχε σχέσεις και με άντρες. Ενας απ αυτούς, ήτανε ο άντρας της αδερφής του Ντρουσίλας, τον οποίο και σκότωσε αργότερα. Ο Καλιγούλας άφησε την Ντρουσίλα έγκυο και την ανάγκασε να τον παντρευτεί. Δεν μπορούσε να περιμένει να γεννηθει το παιδί του και έτσι έβαλε να την ξεκοιλιάσουν!!!

Τον Ιανουάριο του 41, ο Καλίγουλας δέχτηκε 30 μαχαιριές απο συνομώτες, πολλοί απ αυτούς της φρουράς του και αρκετά μέλη της Συγκλήτου.

Ιβάν ο τρομερός

Ιβάν ο Τρομερός: 25 Αυγούστου 1530 - 28 Μαρτίου 1584

Ιβάν ΙV Grozny, ένας σκληρός τύρανος. Ήτανε μόλις 3 ετών οταν ο πατέρας του πέθανε. Ο Θείος του Γιούρι, διεκδήκησε το θρόνο αλλά φυλακίστηκε και πέθανε στα μπουντρούμια απ την πείνα. Η μητέρα του Ιβάν Γιελένα πήρε την εξουσία για τα επόμενα 5 χρόνια, ενώ εβαλε να σκοτώσουν και τον άλλο του θείο. Στα 5 χρόνια, η μητέρα του πέθανε απο δηλητηρίαση και ο έμπιστος της πρίγκηπας Ιβαν Ομπολένσκι, φυλακίστηκε και ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου.

Η μητέρα του δεν ενδιαφερόταν γι αυτόν και δεν έδειξε ποτέ αγάπη προς τον Ιβάν. Η αδελφή του Ομπολένσκι, Αγκραφένα ήταν η αγαπημένη του νοσοκόμα αλλά κι αυτή είχε σταλεί να κλειστεί σε μοναστήρι.

Χωρίς αυτήν, ο Ιβάν έμεινε μόνος. Στα 8 του χρόνια, ο Ιβάν ήτανε ένα έξυπνο και ευαίσθητο παιδί που αγαπούσε τα βιβλία.

Οι βογιάροι(boyars) στο παλάτι, οι οποίοι τσακωνόνταν για την εξουσία, παραμελούσαν και πολλές φορές κακοποιούσαν ακόμη και σεξουαλικά τον Ιβάν και τον κωφάλαλο αδερφό του Γιούρι. Τους άφηναν πεινασμένους, να φοράνε κουρέλια και πολλές φορές τους βασανίζανε.

Οι οικογένειες Σιουϊσκι και Μπέλσκοι τσακώνοντουσαν συνεχώς για την εξουσία και το παλάτι έγινε μέρος ξυλοδαρμών, φόνων και βιασμών. Ο Ιβάν δεν μπορούσε να κάνει κάτι εναντίων των τυράνων του και έτσι έβγαζε τα αποθημένα του σε ζώα τα οποία βασάνιζε και σκότωνε. Σιγά σιγά ο Ιβάν, άρχισε να τρελαινεται…

Ήτανε Δεκέμβριος του 1543, όταν ο 13χρονος Ιβάν διέταξε την σύλληψη του πρίγκηπα Αντρευ Σιουϊσκι, τον οποίο και έριξε στα σκυλιά να τον φανε. Ο Ιβάν ήτανε ένας διεστραμμένος νέος, γερός πότης και αδίστακτος.

Έριχνε ζώα απ το Κρεμλίνο και τα παρακολουθούσε να πεθαίνουν με αγωνία, ενώ με μια παρέα απο αλήτες γύριζε τους δρόμους πίνοντας, χτυπούσε γέρους, βιαζε γυναίκες. Πολλές φορες τα θύματα των βιασμών, τα  κρέμαζε, τα έθαβε ζωντανά ή τα έριχνε σε άγρια ζώα να τα φάνε. Επίσης απολάμβανε να κάνει επιδρομές και να ξυλοκοπάει τους αγρότες. Εν τω μεταξύ, συνέχιζε να διαβάζει πολλά βιβλία, τα περισσότερα θρησκευτικού (!!!) και ιστορικού περιεχομένου.

Πολλές φορές ριχνόταν μπροστά σε εικόνες, χτυπόντας το κεφάλι του στο έδαφος, ζητώντας συγχώρεση. Απο τα κτυπήματα, απέκτησε πολλά καρούμπαλα και σημάδια στο μέτωπο. Κάποτε, εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του δημόσια στη Μόσχα.

Το 1547 στέφθηκε Τσάρος ολόκληρης της Ρωσίας και διέταξε να του φέρουν τις καλύτερες κοπέλες απο τις καλύτερες οικογένειες των ελίτ της Ρωσίας για να διαλέξει γυναίκα. Έτσι, παντρεύτηκε την Αναστασία Ρομανοβνα. Η Αναστασία είχε ένα ηρεμιστικό αποτέλεσμα πάνω στον Ιβάν ο οποίος άρχισε να ηρεμεί μετά το γάμο του. Μαζί της έζησε παντρεμένος για 13 χρόνια και του έκανε 6 παιδία, απο τα οποία μόλις 2 κατάφεραν να ζήσουν μετα τη βρεφική τους ηλικία…

Τα πρώτα χρόνια σαν Τσάρος, ήτανε ήρεμα αφού ο Ιβάν συμβουλευότανε 3 σοφούς και ενάρετους ανθρώπους. Τον Αλεξέϊ Αντάσιεβ, τον ιερέα Σιλβέτρο και τον μητροπολίτη Μακάριο. Αναδιαμόρφωσε την κυβέρνηση, τον στρατό και την εκκλησία, ενώ μείωσε τη διαθφορά και ελαχιστοποίησε την επιρροή που είχαν οι βογιαροι. Έφτιαξε μια επίλεκτη δύναμη, τους Στρέλτσι και έκανε πόλεμο με αποτέλεσμα την επέκταση στις γύρω περιοχές.

Εν μέσω των πολέμων, ο Ιβάν αρρώστησε βαριά και καλεσε τους πρίγκηπες και βογιάρους να ορκιστούν οτι σε περίπτωση που πέθαινε, θα στήριζαν τον γιό του (βρέφος ακόμη) Ντιμίτρι. Οι περισσότεροι αρνήθηκαν και οταν ο Ιβάν έγινε καλά, αποφάσισε να συγκεντρώσει να κυνηγήσει όποιον θεωρούσε εχθρό του. Μερικούς μήνες μετά την ανάρρωση του, επισκέφτηκε ένα μοναστήρι με τη γυναίκα του για να ευχαριστήσουν τον Θεό. Εκεί, ο Ντιμίτρι, έπεσε στον ποταμό και πνίγηκε. Πηγές λενε οτι έπεσε κατα λάθος απ τα χέρια της νοσοκόμας που τον πρόσεχε…

Το 1560, η Αναστασία πέθανε απο αρρώστια και ο Ιβάν υπέστη ένα γερό ψυχολογικό και αισθηματικό σόκ. Έκλαιγε και κτυπούσε το κεφάλι του, σπαζοντας έπιπλα μπροστά στους παρεβρισκόμενους. Η υποψίες του έγιναν παρανοϊκές και ο παλιός κακός εαυτός του, άρχισε να ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Μέσα στην κατάθλιψη και το θυμό του, αποφάσισε οτι οι βογιάροι ίσως να την δηλητηρίασαν και χωρίς να έχει βάσιμες υποψίες ή τεκμήρια έβαλε να βασανίσουν και να εκτελέσουν αρκετούς απο αυτόυς.

Ο Αλεξεϊ Αντάσιεβ πέθανε στη φυλακή, ο Σιλβέστρος εξορίστηκε, ενώ ο Μητροπολίτης Μακάριος πέθανε απο φυσικά αίτια το 1563.

Το 1564, ζήτησε να του δωθεί η απόλυτη δύναμη ώστε να τιμωρήσει όποιον θεωρούσε άπιστο και επικίνδυνο. Ο κόσμος του έδωσε το δικαίωμα αυτό και ο Ιβάν συγκρότησε τους Οπρισνίκι. Τα μέλη ήτανε διαλεγμένα απο τον ίδιο τον Ιβάν και ορκίστηκαν απόλυτη πίστη σε αυτόν. Οι περισσότεροι απ αυτούς, ήτανε εγκληματίες οι οποίοι διέπραξαν τρομερά εγκληματα.

Η παρουσία των Οπρισνίκι και μόνο, έσπερνε τον τρόμο. Ήτανε ντυμένοι με μαύρα και πάντοτε καβαλούσανε κατάμαυρα άλογα. Δεν δίστασε να τους στείλει ακόμη και σε εκκλησίες την ώρα της λειτουργίας για να σκοτώσουν ιερείς μπροστά στον κόσμο…

Επίσης, ίδρυσε μια νέα ψευδο-μοναστική τάξη. Ο Ιβάν ήτανε ο αρχιερέας και τα μέλη της Οπρισνίκι, οι ‘μοναχοί’ του. Έκαναν μεγάλες ‘τελετές’ με σφαγμούς, βασανισμούς, όργια και βιασμούς, καθώς μεθούσαν με ποτό. Πολλές φορές κρατουσε ζεματιστά σίδερα και τρυπούσε τα πλευρά των θυμάτων του. Μετά απο όλα αυτά, έπεφτε κτυπόντας το κεφάλι του στον βωμό ζητώντας συγχώρεση. Με το πάθος που κτυπούσε το κεφάλι του, συνήθως γέμιζε άιματα και σημάδια. Μετά, διάβαζε στους υπόλοιπους για τις Χριστιανικές αρετές… (Πολύ άρρωστος μαλάκας ο τύπος)

Απο τις χειρότερες πράξεις του, ήτανε το ότι διέταξε μια φτωχή γυναίκα να γδυθεί και την έκανε στόχο εξάσκησης για τους επιλεκτους του. Κουβαλούσε πάντοτε μαζί του ένα μακρύ ραβδί με μεταλική κοφτερή μύτη, με το οποίο χτυπούσε (συνήθως μέχρι θανάτου) όσους τον αψηφούσαν. Με αυτό το ραβδί, τρύπησε ένα χωριάτη και τον άφησε να πεθάνει ένα φριχτό και αγωνιώδες θάνατο, μπροστά στα έντρομα μάτια της μητέρας του. Όταν πέθανε, έδωσε τη μητέρα του σε 100 στρατιώτες οι οποίοι τη βίασαν και τη σκότωσαν. Σε μια άλλη απίστευτα φριχτή πράξη, διέταξε να πνίξουν εξατοντάδες ζητιάνους στα παγωμένα νερά μιας λίμνης. 

Ο υπεύθυνος του θησαυροφυλακίου, πέθανε μέσα σε ένα καζάνι με ζεστό νερό, ενώ ένας απο τους συμβούλους του κάτέληξε στην αγχόνη.

Το 1570 χωρίς αποδείξεις, (εμμονές είχε) θεώρησε οτι η Πόλη Novgorod, θα τον πρόδιδε και έτσι έσφαξε, ακρωτηρίασε, έκαψε, βασάνισε και παλούκωσε όλους τους κατοίκους, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Τον δε αρχιεπίσκοπο της πόλης, τον έβαλε να τον φάνε τα σκυλιά αφού τον έραψε(!!!) μέσα στη γούνα μιας αρκούδας… Όλα αυτά τα έκανε μπροστά στα μάτια του γιού του. Η πολη ποτέ δεν ξαναστάθηκε στα πόδια της. Μετά απο μερικούς μήνες, η πόλη του Pskov, είχε την ίδια τύχη.

Όσο για την έγγαμη του ζωή μετά που έχασε την Αναστασία; Δεν θα μπορούσε παρά να αντανακλά τον άρρωστό, ανασφαλή και ανισόρροπο εσωτερικό του κόσμο. Το 1561 παντρεύτηκε την Μαρία Τεμριοθκόβνα αλλά σύντομα τη βαρέθηκε. Μετά το θάνατο της το 1569, παντρεύτηκε την Μάρθα Σομπάκιν αλλά κι αυτή πέθανε 2 εβδομάδες μετά το γάμο… Η τέταρτη του γυναίκα ήτανε η Άννα Κολτόβσκαγια, την οποία έστιλε να κλειστεί σε μοναστήρι το 1575. Παντρεύτηκε για 5η φορά με την Άννα Βασιλσικούρα, η οποία αντικαταστάθηκε απο την Βασίλλισα Μελεντιεβνα η οποία απέκτησε βλακωδώς εραστή. Ο εραστής κατέληξε καρφωμένος σε ένα παλούκι έξω απ το παράθυρό της και η ίδια επίσης σε μοναστήρι. Η έβδομμη του γυναίκα κατέληξε στραγγαλισμένη αφού μετά την 7η μέρα του γάμου του ανακάλυψε οτι δεν ήτανε παρθένα. Η 8η και τελευταία του γυναίκα ήτανε η Μαρία Ναγκαγια με την οποία παντρεύτηκε το 1581.

Ο μεγάλος γιός του Ιβάν, ο Ιβάν ο νεότερος είχε πολύ καλή σχέση με τον πατέρα του. Μέχρι που τον έφαγε και αυτόν! Πως; Ο Ιβάν ο νεότερος άφησε έγκυο την γυναίκα του, η οποία προκάλεσε το θυμό του Ιβάν-πατέρα επειδή τα ρούχα που φορούσε ήταν απρεπή κατα την γνώμη του! Έτσι ο Ιβάν ο τρομερός  χτύπησε με το ραβδί του άγρια την κοπέλα, σε σημείο που έριξε το παιδί! Ο Ιβάν νεότερος διαφωνησε έντονα με τον πατέρα του επι του θέματος. Ο Ιβαν ο τρομερός, σε μια απο τις πολλές στιγμές οργής του, κάρφωσε το ραβδί στο μέτωπο του γιού, ο οποίος έπεσε σε κόμμα για αρκετές μέρες πριν πεθάνει. Ο Ιβάν ο τρομερός, αντιλήφθηκε το τι έκανε μόνο όταν αντίκρυσε το φέρετρο του γιού του…

Αφού ο Ιβάν είχε σεξουαλικές επαφές και με τα 2 φύλα, ερευνητές ανακάλυψαν οτι πολύ πιθανόν να είχε σίφυλη, την οποία και προσπαθούσε να θεραπεύσει βράζοντας υδράργυρο και εισπνεοντάς τον στο δωμάτιό του. Σιγά σιγά εθίστηκε στον υδραργυρο και το αποτέλεσμα ήταν να δηλητηριαστεί απο αυτόν (υδραργυρία). Το δέρμα του έβγαζε φουσκάλες και βρωμούσε και στα τελευταία του χρόνια έπρεπε να τον κουβαλάνε.

Ο Ιβάν, πεθανε το 1584 καθώς ετοιμαζόταν να παίξει σκάκι. Μέχρι και τα τελευταία του έδειχνε τη σχιζοφρένεια του σε όλο της το μεγαλείο αφού συχνά, άφριζε σα λυσασμένο σκυλί και η διάθεση του άλλαζε κάθε δευτερόλεπτο…